Ambiwalencja

[scoobie84]

rozpisywałam się i uśmiercałam tematy, więc tym razem rzucam hasło i czekam na wasze opinie

ambiwalencja, według mnie cecha bardzo czwórkowa

nie mogę i muszę (w3?); za Placebo - stuck between the do or die,
głębokie relacje z ludźmi vs niezależność, indywidualizm i 'wrażeniowość',
...

Tak...i nienawidze w sobie tej cechy. Czasami mam problem ze zdecydowaniem się co ja tak na prawde czuję i robie losowanie . Na szczęście póki zdaje sobie z tego sprawe to skutki takiego zachowania udaje się jeszcze jakoś naprawić.

[Rilla]

Taki ciekawy temat, a taki ubogi. Czas to zmienić. Jestem ciekawa, czy jesteście stanowczy w swoich odczuciach czy ambiwalentni, a jeśli tak, to jak u was się to objawia.

Moja sprzeczność najczęściej leży w konflikcie moich dwóch stron, które nazywam "racjonalną" i "uczuciową". Często się sprzeczają. Czymś się zachwycę, ale racjonalnie rzecz biorąc, nie ma czym; zwrócę się w stronę autodestrukcji, to dostaję burę od samej siebie, że to do niczego nie prowadzi; powinnam coś zrobić, ale nie chcę, tzn. chcę, ale... nie chcę. To dziwne uczucie, jakby w środku mnie były dwie osoby prowadzące ze sobą długie dyskusje (sprzeczność myśli) i używające różnych metod (sprzeczność uczuć), a w środku była ja sama, zagubiona, niewiedząca, którą stronę wybrać. W końcu wrzeszczę w myśli, by te zamilkły i uciekam szybko w czynności, które mi te myśli przytłumią, np. obejrzenie filmu, pobyt na forum, gra, spacer.
Sprzeczność samych uczuć też jest męcząca. Do dziś nie mogę dojść do ładu z tym, że nie chcę mieć z pewną osobą nic wspólnego, unikam jej, jak tylko mogę na swój żałosny sposób, a jednocześnie wciąż o niej myślę i za nią tęsknię. Tęsknię, gdy jest daleko i uciekam od niej, gdy jest blisko. Nie potrafię odciąć się od niej konsekwentnie.

[Perwik]

ambiwalentne uczucia męczą mnie praktycznie ciągle. i to jest chyba mój największy problem ze mną
głównie te odczucia dotyczą relacji między ludzkich a jeszcze bardziej relacji z kobietami ale nie tylko, żeby nie było. ale myślę, że ambiwalencja to tylko skutek, czegoś jakiegoś burdelu w świecie wartości, osobistych pragnień. nie umiejętność zważenia co jest mi bardziej potrzebne w danym momencie a także na dłuższą metę.
jeśli chodzi o resztę aspektów życia, to wstrętne uczucie praktycznie mi się nie zdarza.

[Nifredou]

Mam bardzo ambiwalentne uczucia, kiedy jestem na niższych poziomach zdrowia. Bo z jednej strony chcę wyjść do ludzi i bawić się z nimi, czerpać z życia pełnymi garściami, a z drugiej - nie lubię osób, które mnie otaczają i alienuję się.
Ambiwalencja, przynajmniej dla mnie, jest najgorszym uczuciem. Bo w sumie, to nie wiem nawet, co mam wtedy ze sobą zrobić. To takie śmiać się czy płakać, czy też odgryźć sobie stopę.

[Perwik]

Umiesz wkładać stopy do buzi?! WOW Pobudziłaś moją wyobraźnię

[Memory]

Niestety, ambiwalencja nie jest i mi obcym stanem. Objawia się u mnie niemalże identycznie, jak u Rilli. Kiedy stanę przed trudnym wyborem, od którego zależą moje dalsze losy, bardzo ciężko zdecydować mi się na jedną z opcji, gdyż każda wydaje mi się właściwa, a równocześnie niewłaściwa. W momencie, gdy powstanie dylemat, zaczynam mieć wrażenie, jakby w mojej głowie siedziały dwie osoby siłujące się na linie. Każda ma odmienne zdanie co do tego, jak powinnam postąpić, przekrzykują się i absolutnie nie mogą dojść do kompromisu. Pojawia się wewnętrzny konflikt. Boję się opowiedzieć po którejś ze stron, postawić krok naprzód i ponieść konsekwencje swojej decyzji. Marzę wtedy o magicznym rozwiązaniu, o podaniu mi, jak na tacy gotowego rozwiązania, które jednocześnie zakończyłoby wojnę toczoną w moim umyśle, stopniowo doprowadzającą mnie do szału. Poniekąd można to nazwać sprzecznością pomiędzy racjami serca, a rozumu. Z jednej strony opieram się na doświadczeniach i radach wyniesionych z życia, z drugiej na własnych nieracjonalnych pragnieniach, które ciężko mi stłumić. W skrajnych przypadkach bywa mi tak ciężko, że zaczynam odczuwać stan bliski depresji, w najbardziej skrajnym, który wydarzył się dotąd tylko raz, byłam o krok od katatonii, siedziałam sparaliżowana w jednym miejscu i starałam się ze wszystkich sił stłumić rozpierduchę we łbie.

Obecnie odczuwam ambiwalencję wobec pewnej osoby, z którą znajdowałam się dość blisko w przeciągu ostatnich kilku miesięcy. Miotam się pomiędzy chęcią przebaczenia i zapomnienia o przeszłości, a zemstą za zadane mi cierpienia. Na szczęście nie męczy mnie to na okrągło, gdyż mam się teraz czym zająć i odciągnąć chore myśli od głowy.

[rabika]

Niestety, ambiwalencja nie jest i mi obcym stanem. Objawia się u mnie niemalże identycznie, jak u Rilli. Kiedy stanę przed trudnym wyborem, od którego zależą moje dalsze losy, bardzo ciężko zdecydować mi się na jedną z opcji, gdyż każda wydaje mi się właściwa, a równocześnie niewłaściwa. W momencie, gdy powstanie dylemat, zaczynam mieć wrażenie, jakby w mojej głowie siedziały dwie osoby siłujące się na linie. Każda ma odmienne zdanie co do tego, jak powinnam postąpić, przekrzykują się i absolutnie nie mogą dojść do kompromisu. Pojawia się wewnętrzny konflikt. Boję się opowiedzieć po którejś ze stron, postawić krok naprzód i ponieść konsekwencje swojej decyzji. Marzę wtedy o magicznym rozwiązaniu, o podaniu mi, jak na tacy gotowego rozwiązania, które jednocześnie zakończyłoby wojnę toczoną w moim umyśle, stopniowo doprowadzającą mnie do szału. Poniekąd można to nazwać sprzecznością pomiędzy racjami serca, a rozumu. Z jednej strony opieram się na doświadczeniach i radach wyniesionych z życia, z drugiej na własnych nieracjonalnych pragnieniach, które ciężko mi stłumić. W skrajnych przypadkach bywa mi tak ciężko, że zaczynam odczuwać stan bliski depresji, w najbardziej skrajnym, który wydarzył się dotąd tylko raz, byłam o krok od katatonii, siedziałam sparaliżowana w jednym miejscu i starałam się ze wszystkich sił stłumić rozpierduchę we łbie.

.

jakbym czytała o sobie...

[rabika]

tak mi się skojarzył z tematem fragment opisu 3 poziomu zdrowej czwórki:

Chociaż tematy egzystencjalne traktują dosyć poważnie, zdrowe Czwórki nie zawsze podchodzą do wszystkiego serio. Mają duże poczucie humoru, ponieważ potrafią dostrzec absurdalność niektórych ludzkich zachowań w świetle ogólnych problemów egzystencjalnych. Zdrowe Czwórki mają swego rodzaju podwójną wizję ludzkiej natury: potrafią dostrzec, zwłaszcza u siebie, zarówno anioła, jak i diabła, ludzką szlachetność i podłość. Paradoksalne zestawienie tych przeciwności jest równie zabawne, co wzruszające. Absurdalność ludzkiej natury sprawia, że zdrowe Czwórki z rozbawieniem kręcą głowami, a najbardziej nad sprzecznościami, które znajdują w sobie.

może ambiwalencja w odbiorze rzeczywistości jest tylko zniekształconym odbiciem umiejętności czwórki do dostrzegania i akceptacji paradoksalnej dwoistości świata? może to tak naprawdę nasz dar a nie przekleństwo? i może nie chodzi o to, żeby dążyć do "wyboru pomiędzy", ale do harmonijnego współistnienia tego, co różne. nasze sprzeczne emocje, uczucia, reakcje czy pragnienia może nie biorą się z naszej słabości, ale właśnie z bogactwa. jak tak na to patrzę, to jakoś łatwiej mi znieść niekiedy "czwórkową ambiwalencję"

[Pablo]

Dobre spostrzeżenie. Patrząc po znanych mi 4 można to określić jako... Kurde jak by to to nazwać....

Konfliktem ich rozumu z emocjami. Albo zrobieniem czegoś pod wpływem chwili, a potem kacem moralnym z tego powodu.
Jeszcze są sytuacje kiedy 4 myśli że nie chciałaby się znaleźć w danej sytuacji czy poznać pewnych osób, czy zająć się jakimś projektem, ale jak się w niej już znajdzie, weźmie się do roboty albo pozna tych ludzi to zachowywać sie może zupełnie inaczej niż początkowo zakładała.
Ale to jest chyba bardziej typowe dla tych bierniejszych 4 bo ci bardziej uspołecznieni, stabilni i aktywni nie mają tych cech tak widocznych, chyba że w trudnych albo w zupełnie nowych sytuacjach. Albo ich tak nie okazują. Zresztą ja mówię o ludziach mających ponad 26 lat więc pewnie psychika się im trochę stabilizuje z wiekiem - jak u każdego.

O rzeczach takich jak zrzędzenie na swoje aktualne położenie, ale nie zmienianie go, dopatrywanie się wad u ludzi z otoczenia (to że 4 opowiada tak czasem o każdym przy mnie nie znaczy że przy drugim na mnie też tak gadać nie będzie) ale pozostawanie z nimi w znajomości i jakaś ich tolerancja to chyba nie trzeba wspominać Obrazem najmniej ambiwalentnym u 4 jest chyba obraz jej samej, który jest na ogół sporo mniej kiepski niż się takiej 4 zdaje.

[meluzyna]

"O rzeczach takich jak zrzędzenie na swoje aktualne położenie, ale nie zmienianie go, dopatrywanie się wad u ludzi z otoczenia (to że 4 opowiada tak czasem o każdym przy mnie nie znaczy że przy drugim na mnie też tak gadać nie będzie)"
Daję tę wypowiedź w cudzysłów, bo coś mi cytowanie nie wyszło

Ja wiem, że wszyscy wiedzą o mojej skłonności do narzekania na innych, a i tak nie potrafię się powstrzymać. Muszę to z siebie wyrzucić - jeżeli nie uda mi się przy danej okazji, to dla swojego rozgoryczenia znajdę ujście gdzie indziej, często w najmniej stosownej chwili. A później mam moralniaka, że znów kogoś obgadałam i zastanawiam się jak to możliwe, że znajomi nadal chcą ze mną rozmawiać.

I tak, trzeba mnie kopnąć w tyłek, żebym wzięła się do działania. Nawet, jeżeli sama bardzo tego działania chcę. Zastanawiałam się za to, czy w przypadku czwórek możliwa jest jakakolwiek stabilizacja? Czasem mam wrażenie, że emocjonalnie zatrzymałam się na poziomie nastolatka, mimo że te czasy już dawno za mną. Trochę to męczące.