Życie we własnym świecie

[Avin]

no to mamy podwojne zycie
jak weronika
mi to wymyslone bardziej odpowiada, choc spedza mi sen z powiek, bo sobie ide do mego swiata przed snem i tworze go po swojemu, sytuacje, mysli, uczucia itd

[Dissa]

Dobrze to znam. Ostatnio dotarło do mnie, że gdyby "posklejać" ze sobą wszystkie moje wyobrażenia na temat siebie, innych, mojego życia etc. skrzętnie snute przez moją osobę w przeróżnych sytuacjach i na różnych etapach mojego życia to wyszło by z tego... drugie życie, które prowadzę w mojej wyobraźni.

Święte słowa... czasem nazywam to w złości graniem ról, tylko że to nie do końca świadome - tzn nie robię tego celowo! Najdziwniejsze, że we wszystko to, co sobie wymyślam, wierzę!

[etam]

A ja mialam to nasilone w wieku pieknym i mlodym tzn. licealno-policealnym, wtedy zylam glownie we wlasnym swiecie, ten zewnetrzny z trudem zauwazalam, a teraz wyglada to troche inaczej, nie jestem tak oderwana od rzeczywistosci, a Wy tez tak macie? Czy wiek ma na to wplyw?

[Rosveen]

Pewnie ma, nie wiem, nie mam doświadczeń z wieku starszego niż mój, więc się nie wypowiem

Podpisuję się praktycznie pod wszystkim, co wyżej napisano. Żyję nawet bardziej w tym swoim wymyślonym świecie, niż w prawdziwym. Strasznie mnie to męczy, ale co ja poradzę, że tutaj nie ma tego wszystkiego, czego potrzebuję?
Wyobrażam sobie różne sytuacje. Siebie w różnych sytuacjach. Tworzę nową rzeczywistość dla tej "prawdziwej" mnie, gdzie mogę wreszcie zachowywać się tak, jak naprawdę chcę. Rozmawiam z różnymi ludźmi - wreszcie mam się komu wygadać. Jestem taka... zwyczajna. Normalna. Tam mogę nie udawać. Często mój świat wyobrażony bardzo wpływa na świat realny. Ludzie nie rozumieją, jak można żyć "podwójnie", i same problemy przez to mam.
Szkoda, że to wszystko dzieje się tylko w moim umyśle, a gdy wracam do istnienia tu i teraz, jest dokładnie na odwrót. To wszystko jest nie tak... I znowu tylko do szkoły, wytrwać na lekcjach nie odzywając się ani słowem, do domu, zająć czas tym, czym zajęty być powinien, zrobić lekcje, spać.

I tak źle to wyraziłam. Może po prostu podpiszę się rękami, nogami, pędzelkiem w ustach i górną lewą brwią pod postem Nif na poprzedniej stronie?

[Tula]

Gdyby nie mój świat, byłabym przeraźliwie samotna. A może odwrotnie, może brak takiego świata skłoniłby mnie do szukania czegoś realnego...?

Zaczęło się od dziecinnej zabawy, niby nic nadzwyczajnego. Później ten drugi świat rósł, zaczął wdzierać się w codzienność. W końcu czułam się jak bohater wiecznej gry, trwającej od przebudzenia do zaśnięcia. Poznałam setki ludzi. Robiłam mnóstwo rzeczy, na które w prawdziwym świecie nie miałabym najmniejszej odwagi. Byłam tym, kim chciałam być, pokazywałam się z każdej strony, spełniałam wszystkie potrzeby, które narastały w realnej samotności.

Nigdy nie miałam problemów z przechodzeniem ze świata do świata. Ludzie pojawiali się wokół mnie i znikali. Często rozmawiam na głos z tymi, których kocham najbardziej, śmieję się, pytam o radę. Naprawdę odnoszę wrażenie, że mówię do rzeczywistych osób, większość z nich jest tak ode mnie różna, że nieraz bywa zabawnie.

Mój najlepszy przyjaciel jest nieporównywalny z nikim na świecie. Stoi zawsze blisko i szepcze coś, albo po prostu obserwuje. Czasem wydaje mi się, że widzę jego odbicie w lustrze : )

[NeRvOuS]

jako ze jestem mala dzidzi:Dwiekszosc moich znajomych bierze mnie za malo dojzalego.....fakt kiedys i ja wolalem przebywac tam niz tu u nas na blue planet...tyle tylko ze zaczelo to sie tragicznie konczyc...w moim swiecie nie moglo mi sie stac nic zlego, w tym jaknajbardziej i doprowadzalo mnie to do takiej rozpaczy i cierpienia ze wyrywalem sobie wlosy z glowy...fajnie bylo sobie polatac we wlasnym swiecie , ale mniej przyjemny jest upadek na pupe, na twardy beton tego swiata....nie polecam az tal mocno zaglebiac sie w fantazje

[Avin]

ja w dziecinstwie mialam wymyslonego przyjaciela, jezdzilam sobie na rowerze w kolko, a on byl jakby obok, nikomu o nim nie mowilam, on byl dla mnie, ja dla niego
poza tym wymyslilam swoj wlasny jezyk, ktorym z nim gadalam, ten jezyk byl dla nikogo niezrozumialy-ja w nim spiewalam, nikt nie wiedzial tez o tym jezyku

czy ktos z was tez mial wymyslony jezyk?

[Dissa]

Ja miałam zawsze masę wymyślonych przyjaciół, życiorysów...
Język wymyślałam kilka razy ale tu znów dała o sobie znać moja inna cecha: łapanie kilku srok za ogon, łatwe zniechęcanie się i brak wytrwałości. Zatem i języka nigdy nie stworzyłam do końca.
A co do dorastania. Z wiekiem mi nie minęło... Tylko że teraz jakoś łatwiej mi godzić moje światy, nie czuję się źle z tym rozdwojeniem, nawet lubię życie jednocześnie w środku i na zewnątrz, nie odczuwam tego jako problem (no, może poza niektórymi sytuacjami...)

[ktośtam]

czy ktos z was tez mial wymyslony jezyk?

Kiedyś (chyba około 7-8 lat temu) poznałem osobę, która mówiła do siebie używając słów wziętych z różnych języków.

[Avin]

ale mi chodzi o jezyk, ktory nie istnieje, ktorego sie nie uczylo, z calkiem nowych slow-ktore raczej nie istnieja, no chyba ze gdzies daleko i nawet nie mmy o tym pojecia

[william]

Mój kuzyn ułożył własny słownik. Pełno w nim wymyślonych słów. Czasami rozmawia tak z kolegą. Brzmi to totalnie abstrakcyjnie
Może to nie cały język, ale solidny zbiór słów, wyrażeń

[Lil^]

Ja mam własny słownik wyrazów, których znaczenie rozumiem tylko ja...i to jest część "życia wyobrażonego". Często myślami wybiegam w przyszłość, oddycham i funkcjonuję dzięki swoim najróżniejszym wyobrażeniom. W wyobraźni wszystko wygląda inaczej, zresztą cieszą mnie nawet moje sny - bo bywają takie nierzeczywiste...a ja przecież uwielbiam te elementy mnie samej, które dają mi poczucie spełnienia, choć wiem, że tak naprawdę nigdy nie będę szczęśliwsza niż w wyimaginowanym świecie, nad którym mam kontrolę...

[Czekolada]

Tak naprawdę to cały czas żyję w swoim świecie. Jednych denerwuje to, że często muszą się powtarzać, żeby coś mi przekazać, przez moje zamyślenie. Inni już się przyzwyczaili, ale i tak uważają mnie za mało rozgarniętą. Kiedy za mocno pofrunę zawsze znajdzie się coś co mnie, czasem drastycznie, uziemi. Nie potrafię żyć tu i teraz, co w pewnych sytuacjach staje się mocno irytujące.

Odkrywam nieznane światy, wyobrażam sobie, że zwykła rozmowa w teraźniejszości, jedzenie czy pisanie jest jakąś ważną częścią jednej z moich historii. Cieszę się jak dziecko, kiedy miewam przygody rodem z powieści i nie muszę koloryzować, aby świat nie przepełnił się szarością.

Ludzie zwykle nie rozumieją, a kiedy przypadkowo wychodzi to na wierzch mam mnóstwo nieprzyjemności.

[mutuelle]

w pewnym momencie zycia doszlam do wniosku, ze zycie we wlasnym swieci oplaca sie tylko wtedy, gdy tylko Ty w nim zyjesz. tlyko wtedy jest tak naprawde Twoj , dlatego lubie jak inni nie wiedza o moim siweci, albo jak moge tych wybranych nagradzac poznaniem mojego swiata. bo przeciez każdy ma swoj siwat...

[Avin]

o moim swiecie nikt nie wie i ludzie w nim sa inni, mam swoj piekny ogrod i ludzi stworzonych na nowo, niby takich znajomych, ale innych