Co kręci 4? Czyli moje pytanie do pań ;)

[nopasaran]

Znaczy... dobrze trafiłam? ;D

[Tanpopo]

Parafrazuję fragment artykułu o "Czekoladzie".

"Olga W., reżyserka swojego osobistego dramatu (tragikomedii) przedstawia swój przepis na deser: należy wziąć dwoje dziwnych ludzi i zanurzyć w gęstej, konkretnej fabule. Aby uniknąć banalnego posmaku, fabuła powinna zawierać elementy magiczne i lekko zahaczać o rzeczywistość baśniową. Następnie trzeba zacząć stopniowo podgrzewać temperaturę uczuć, lecz nie doprowadzać zbyt szybko do wrzenia, by danie się nie zwarzyło. Całość obowiązkowo skąpać w humorze i lekko skropić optymizmem. Dziecinnie proste, prawda?"

Sztuka niedostępna zdesperowanym wzdychulcom i kogucikom. Tacy to nie dość, że zwarzą, to nie zakręcą ognia i porzucone uczucia się przypalą.

A tak serio... to kręcą mnie różne rzeczy. Niestety, ale żebym chciała odkrywać piękne krainy wewnątrz jakiegoś człowieka, potrzebuję jednak fascynującej furtki. Nie musi być ozdobna. Czasami mogą to być odrapane drzwi, ale aż zachęcają, by je otworzyć.
Tym, co mnie kusi jest trudna do opisania rasowość, elegancja... mieści się ona zazwyczaj w głosie, który iskrzy inteligencją, poczuciem humoru. Może to być głos szorstki, może być ciepły i delikatny.
A to czy należy do zmysłowego marzyciela zakochanego w średniowieczu, do chama bez zahamowań i o nieograniczonej fantazji, czy rozciapcianego inteligentna już nie ma znaczenia.

A co się dzieje potem? Potem wchodzę do tej krainy albo pełnego uroku wnętrza. Nie cierpię, kiedy cel jest zbyt łatwo dostępny, wtedy w ciagu sekundy tracę zapał.
Podobnie cel niedostępny - kieruje mną jakieś odruchowe poczucie godności, a może i duma, ale to, że ktoś nie widzi moich zalet odruchowo studzi moje uczucia.

Za to przewodnik duchowy, rozmówca, niezastąpiony kompan, a w dodatku osoba porywająca i nie do końca dostępna jako życiowy partner - to jest mój ideał, którego do tej pory nie spotkałam. Mam głębię, bliskość, poczucie bezpieczeństwa, ale mam też tajemnicę.

Kolejny punkt dla mojego typu. ;P

[Dziabago]

Mnie kręcą zdecydowanie typy buntownik-romantyk, taki, który pisze wiersze i nie wstydzi się swoich uczuć, ale też potrafi przywalić jakiemuś natrętnemu "koledze" jak mu się coś nie podoba. Tajemniczy, może nawet mroczny romantyk mający w głębi swojej duszy jakiegoś wyjątkowo nachalnego grzesznika, który czasem się ujawnia.

[seele]

"Wolę szaleńca, który o 4 nad ranem obudzi mnie żeby pójść ze mną na wschód słońca niż romantyka, który przyniesie mi śniadanie do łóżka. "

gdzies znalazlam. I wklejam jako metaforę tego, co jest fajne (mi się podoba) w facetach ;D

[inv]

"Wolę szaleńca, który o 4 nad ranem obudzi mnie żeby pójść ze mną na wschód słońca niż romantyka, który przyniesie mi śniadanie do łóżka."

ech, te mylenia pojęć.
proponuję zapoznać się z podstawową definicją romantyka.
jakoś z czasem "romantyk" z chorego psychicznie człowieka, neurotyka, zaczął się kojarzyć z domatorem w ciepłych kapciach?

ech...

[greenlight]

jakoś z czasem "romantyk" z chorego psychicznie człowieka, neurotyka, zaczął się kojarzyć z domatorem w ciepłych kapciach?

To wcześniej romantyk kojarzył się z psychicznie chorym? :p

[inv]

jakoś z czasem "romantyk" z chorego psychicznie człowieka, neurotyka, zaczął się kojarzyć z domatorem w ciepłych kapciach?

To wcześniej romantyk kojarzył się z psychicznie chorym? :p

tak.
kolebka romantyzmu, to niemcy. nurt wywodzi sie z weltschmerzu, który, o ile dobrze pamiętam zapoczątkował goethe. dodajmy, że weltschmerz potrwał chwilę
niemcy aż tak chętnie nie czytali cierpień młodego wertera goethego (no, niemki, jednak trochę chetniej). za to pukali się po głowie i zastanawiali się, jak człowiek w ogóle może próbować się tak zachowywać.
za to jak to doszło do anglii... tam zawsze kobiety były niewyżyte i potrzebowały odlotu od facetów codziennie ubranych na czarno.

mickewicz fajnie to w kilku balladach pokazał.
http://literat.ug.edu.pl/amwiersz/0015.htm
ta przede wszystkim oddaje pojęcie "romantyczności". przynajmniej w oryginale, nie tak jak rozumieją to dzisiaj.

[seele]

a ja radze zapoznac sie ze slowem metafora ;]
nie czepiam sie romantykow, psychicznie chorych, ani Ciebie inv, po prostu wyrazam swoje zdanie ;]

[inv]

a ja radze zapoznac sie ze slowem metafora ;]
nie czepiam sie romantykow, psychicznie chorych, ani Ciebie inv, po prostu wyrazam swoje zdanie ;]

jeżeli poczułaś się dotknięta, to sry.

wiem, że można było to tak zrozumieć, tylko czasami odnoszę wrażenie, że słowo nie jest użyte tak, jak w mojej encyklopedii w głowie powinno być. wyjaśniłem (tak samo jak Ty) przy okazji swoje stanowisko.

napisze to mniej naukowo:
ale wydaje mi się, że "romantyk" to człowiek wewnętrznie zbyt skomplikowany na to, żeby wpaść na zrobienie komuś śniadania do łóżka. taka osoba, to albo rodzic, albo kochanek, który chce podziękować

[seele]

no tak
romantyk najczesciej kojarzy sie chyba wlasnie ze sniadaniem do lozka i zachodami slonca ;p
czesto tez mylnie nazywa sie wrazliwych facetow romantykami
a to jest cos innego. W sensie ze nie kazdy wrazliwy jest romantykiem. Fajnie, jak facet jest wrazliwy, mysle tu o szerszym zakresie odczuwania, glebi myslenia, empatii i takie tam. Przyznaje ze romantyk kojarzy mi sie z 'cieplymi kluchami' ;p
Owszem, fajnie czasami poogladac zachod slonca, ale nie codziennie. Moze mam skrzwyione myslenie, bo do tej pory kazdy 'romantyk' ktorego poznalam, okazal sie byc strasznie przewidywalnym, miekkim facetem. A tego nie lubie ;]

[Naavle]

Lul czwórkowe rozkminy na temat romantyczności

[inv]

Lul czwórkowe rozkminy na temat romantyczności

znaczy kto tu rozkminia, a kto wie?

[Matea]

Jak ktoś nie jest pewien definicji romantyzmu to radze zajrzeć tutaj ;>

Wszystko zaczyna się od zgody na świat. Kiedy wyrażam tę zgodę, kiedy stosuję wobec najrozmaitszych objawów, fenomenów, rzeczy na mnie napierających, ludzi mnie otaczających, spraw mnie obchodzących odruch bądź zasadę dobrej woli, wówczas wyrażam zgodę na świat. Nie dlatego ją wyrażam, że jest on rozumny, nie dlatego, że przeniknąłem wielką grę historii i znam jej zakończenie. Jak łatwo bowiem wygrać jeżeli się zna z góry rozkład kart, jeżeli się oswoiło sowę Minerwy. Romantyk nie jest więc heglistą, mimo że historia jest dla niego ważnym źródłem kryteriów poznawczych.
Nie dlatego też wyrażam zgodę na świat, że jestem czuły, sentymentalny, dobry czy może poczciwy. Nie jest to bowiem zgoda na łezkę wzruszenia, na igłę zazdrości. Jest to zgoda na ciało i duszę, na widoki i na uczucia, na mrok, na nędzę, na strach. Zgoda wyrażająca się w jednym stwierdzeniu: to wszystko jest. I w jednym domniemaniu: za tym wszystkim jest coś więcej, co jest prawdziwsze, bo po prostu bliższe Prawdy. Bo dzięki dobrej woli i niezbędnej pracy można za pośrednictwem tych wszystkich dzieł stworzenia (ludzkiego i Boskiego) dotrzeć do prawdziwszego świata - świata duchowego. I dobrze wiem, że z trudem i z rzadka tylko mi się tu udaje, że udaje mi się to lepiej lub gorzej, że przebywam w nim dłużej lub krócej. Ale jednak udaje się. Wiem, że on istnieje niezależnie ode mnie, że istnieje obiektywnie, wiem, że to nie są ani moje sny, ani mgliste rojenia, ani natrętne obsesje, ani nastawiona na mnie, na nas pułapka.

Uwielbiam ten cytat

[Naavle]

Jak ktoś nie jest pewien definicji romantyzmu to radze zajrzeć tutaj ;>

Wszystko zaczyna się od zgody na świat. Kiedy wyrażam tę zgodę, kiedy stosuję wobec najrozmaitszych objawów, fenomenów, rzeczy na mnie napierających, ludzi mnie otaczających, spraw mnie obchodzących odruch bądź zasadę dobrej woli, wówczas wyrażam zgodę na świat. Nie dlatego ją wyrażam, że jest on rozumny, nie dlatego, że przeniknąłem wielką grę historii i znam jej zakończenie. Jak łatwo bowiem wygrać jeżeli się zna z góry rozkład kart, jeżeli się oswoiło sowę Minerwy. Romantyk nie jest więc heglistą, mimo że historia jest dla niego ważnym źródłem kryteriów poznawczych.
Nie dlatego też wyrażam zgodę na świat, że jestem czuły, sentymentalny, dobry czy może poczciwy. Nie jest to bowiem zgoda na łezkę wzruszenia, na igłę zazdrości. Jest to zgoda na ciało i duszę, na widoki i na uczucia, na mrok, na nędzę, na strach. Zgoda wyrażająca się w jednym stwierdzeniu: to wszystko jest. I w jednym domniemaniu: za tym wszystkim jest coś więcej, co jest prawdziwsze, bo po prostu bliższe Prawdy. Bo dzięki dobrej woli i niezbędnej pracy można za pośrednictwem tych wszystkich dzieł stworzenia (ludzkiego i Boskiego) dotrzeć do prawdziwszego świata - świata duchowego. I dobrze wiem, że z trudem i z rzadka tylko mi się tu udaje, że udaje mi się to lepiej lub gorzej, że przebywam w nim dłużej lub krócej. Ale jednak udaje się. Wiem, że on istnieje niezależnie ode mnie, że istnieje obiektywnie, wiem, że to nie są ani moje sny, ani mgliste rojenia, ani natrętne obsesje, ani nastawiona na mnie, na nas pułapka.

Uwielbiam ten cytat

EDIT: Zrozumiałem błąd po analizie. However tekst jest strasznie czwórkowy. I zawiera wiele elementów związanych z introspekcją.

Tylko nie hejtujcie zaraz 4eczki :>

[Matea]

Nie... nic nie zrozumiałaś./łeś (wybacz za to pominięcie..)