Miłość idealna. Przeżyliście? Co było po niej?

[glutownica]

To jak ospa albo "świnka". Warto to przejść w jak najmłodszym wieku.

Dokładnie, pięknie powiedziane 8)

A ja powiem, że gówniano powiedziane. Bo jeśli ktoś ma głowę w odpowiednim miejscu ciała, to wyciągnie z niej wszystko, będąc po tych "prawdziwych miłościach". Z resztą, jak można przeżyć największą miłość w wieku ospy? Masz 15, dajmy, lat. Co czujesz? Człowiek potrafi przeżywać, poświęcać się, dawać siebie i doceniać to co otrzyma nieco później. Jajebie, pociąg? Z resztą - z autopsji wiem, że gówniarska "największa" jest niczym innym, jak kolejnym przystankiem. Macie inaczej? Pozdrawiam

Martini, Ty pewnie masz inaczej w sensie

[MartiniB]

Po:

1sze. Piszesz glut bardzo chaotycznie, niewiele zrozumiałem z tego bełkotu.
2gie. Twoje podejście przypomina gonienie królika tylko po to by go nie złapać. Takie "priorytety" wyjaśniają dobrze, dlaczego uciekasz w anarchistyczno-wywrotowy półświatek.

[glutownica]

Ad 1. Jeżeli nie zrozumiałeś "mojego bełkotu", może powinieneś zapisać się na kurs rozumienia języka, w którym piszesz, bo wydaje mi się, niestety, że całkiem klarownie wyraziłem się w poprzednim poście (czytałem go kilka razy). A jeśli dalej będziesz twierdził, że to bełkot... Cóż. Zapytaj kogoś.

Ad 2. Rozśmieszyłeś mnie drugim punktem, szczerze Gonienie królika tylko po to by go nie złapać? Długo myślałeś nad tą wysublimowaną metaforą? Chlapiesz błotem, stary, na sam sens, wypierdalasz z jakimiś kompletnie bezsensownymi teksami zamiast przeciwstawić się czemuś, czmeu widocznie nie umiesz się przeciwstawić. Nie wiem, czy rzeczywiście masz klapy na oczach wielkości przemysłowych blach do pieczenia sernika, ale po Twoich postach można wywnioskować, że raczej. Nie krytykuj, człowieku. Wejdź w dyskusję tak, żebyś nie dostawał po dupie, bo czasem, piszesz naprawdę mądrze, ale tylko w tematach:" jestem w systemie, mam swoje ale". Zmuś do iskrzenia nieużywane neurony i skończ pieprzyć.

Anarchistyczny półświatek żeś jebnął jak dzik w płot. Nie znasz nawet 1/30 mnie, także, proszę, nie pisz na temat "moich półświatków", a więcej, uciekania w nie, skoro masz o nich pojęcie równe pojęciu mechaniki rozszczepiania jądra uranu.

Szkoda Nie będę już pisał w Twoim kierunku. Bon Voyage, Martini.

[atis]

Proszę o powrót do tematu wątku. Jeśli chcecie wymienić się poglądami na swój temat, róbcie to przez PM.

[Rilla]

Wybacz glut, ale też nie rozumiałam, co chciałeś przekazać w swoim poście. Za dużo emocji, za mało słów. Nie wiem, co się z tobą dzieje, ale radzę lepiej panować nad emocjami, bo poddając się nimi jak marionetka, tylko na tym tracisz.

Zgadzam się z Martinim. Im szybciej taką "idealną" miłość się zaliczy, tym lepiej.
Ludzie gonią nie za ideałem, ale za swoją wizją ideału. Ideał sam w sobie nie istnieje. Nie ma rzeczy i ludzi idealnych. Wszystko ma swoje wady i zalety, a często bywa też tak, że to, co dla jednego będzie zaletą, dla drugiego będzie wadą. Relacje międzyludzkie powinny bardziej polegać na docenianiu zalet, niż niedostrzeganiu wad, bo jeśli damy się oślepić naszej wizji ideału, jeśli wyjdziemy z założeniem, że ktoś jest idealny, a przyjdzie dzień, w którym czar fascynacji tą osobą pryśnie, ockniemy się na marnej tratwie w morzu ignorowanych, a odkładających się z dnia na dzień nieporozumień, spięć i przykrości. Na "idealnej" miłości nie powinno się budować domu. Jeśli ideał nie istnieje, idealny partner także nie istnieje. Jeśli idealny partner nie istnieje, a my takiego mamy, to znaczy, że tak naprawdę mamy kogoś, kogo wcale nie znamy. To jak gra w ciemno.

[grzesiek]

Życie i tak uczy pewnych rzeczy i to najróżniejszymi drogami. Nie trzeba więc przeżywać idealnej miłości w wieku "świnkowym", żeby zrozumieć pewne sprawy. Lepiej zaznać takiej miłości w wieku dorosłym. Wtedy dwie nieidealne osoby mogą się rzeczywiście kochać miłością idealną do końca życia.

[Rilla]

Jeśli będą miały szczęście umrzeć śmiercią tragiczną w stosunkowo niedługim czasie od zakochania? Albo będą tak starzy, że umrą śmiercią naturalną w stosunkowo niedługim czasie od zakochania?
Dyskutowałaby, czy to faktycznie "lepiej".

[Pablo]

z autopsji wiem, że gówniarska "największa" jest niczym innym, jak kolejnym przystankiem.

Z tym się zgodzę (w sensie połapania się na tym etapie że zawsze są 2 strony medalu i można w praktyce zapomnieć o namacalnym ideale który jest wytworem fantazji) reszty nie czaję

[grzesiek]

Jeśli będą miały szczęście umrzeć śmiercią tragiczną w stosunkowo niedługim czasie od zakochania? Albo będą tak starzy, że umrą śmiercią naturalną w stosunkowo niedługim czasie od zakochania?
Dyskutowałaby, czy to faktycznie "lepiej".

Czy to znaczy, że miłość idealna nie może trwać wiele lat?

[Ceres]

A co w ogóle rozumiecie przez miłość idealną? To "szczenięce" zakochanie, gdy mamy na oczach przysłowiowe 'różowe okulary' i właściwie jesteśmy nie w osobie, lecz w wyobrażeniu o tej osobie zakochani; czy też związek dwóch osób, które oprócz tego, że żywią do siebie nawzajem te wyjątkowe uczucia, potrafią również być dla siebie przyjaciółmi, czyli m.in. wspierają się wzajemnie, ufają sobie etc. ?

Bo jeśli to 1, to faktycznie wg mnie to jest coś do odchorowania, jak świnka czy ospa; a poza tym, tego miłością idealną bym nie nazywała (bo nią tak naprawdę nie jest).

[Pędzący Bakłażan]

A czy ja mogę?

Wg mnie miłość idealna to trudna do wprowadzenia w życie idea. Wszyscy zawsze skupiają się mówiąc o "miłości idealnej" na wymarzonym partnerze, jego wyglądzie, cechach charakteru, zachowaniach itp. A mnie wydaje się, że w tym zjawisku chodzi raczej o zmianę samego siebie. Jeżeli obie strony będą "poprawiać" swoje zachowanie względem partnera a nie skończą jedynie na stawianych wymaganiach, to wtedy takie coś może się przerodzić chyba w namiastkę związku idealnego. Ale czy może on trwać całe życie? Chyba nie. Nawet jak się lubi czekoladę, to po dwunastej tabliczce się pożygasz.
Czasem tak sobie myślę, że o wiele łatwiej byłoby znaleźć drugą połówkę gdyby ludzie nie zasłaniali się trzynastoma maskami, których z czasem już nie mogą/nie potrafią zrzucić. Takie nadeszły czasy, że każdy pokazuje swoją niezależność i wolność. No a potem obie strony boją się podejść, żeby się nie sparzyć. I tak w kółeczko.

Jest taki wiersz Małgorzaty Hilar, który wszystko wspaniale oddaje. Już go kiedyś chyba przytaczałem gdzieś.

Spoiler:

My z drugiej połowy XX wieku
rozbijający atomy
zdobywcy księżyca
wstydzimy się
miękkich gestów
czułych spojrzeń
ciepłych uśmiechów

Kiedy cierpimy
wykrzywiamy lekceważąco wargi

Kiedy przychodzi miłość
wzruszamy pogardliwie ramionami

Silni cyniczni
z ironicznie zmrużonymi oczami

Dopiero późną nocą
przy szczelnie zasłoniętych oknach
gryziemy z bólu ręce umieramy z miłości

Przepraszam za odbiegnięcie od tematu.

To "szczenięce" zakochanie(...)to jest coś do odchorowania

Hahaha. Odchorowałem. Pamiętam. Odprowadzałem ją pod drzwi jej szkoły[była naprzeciwko], specjalnie wstając wcześniej rano, żeby po nią pójść. A ile wtedy straciłem na smsy. A ona mnie zostawiła po tygodniu, bezczelna.
Pewnie przez nią zostałem siódemką.

*tak, ja też należę do tych cynicznych, niestety.

[agnieszka_w116]

a mnie nikt nie przekona ze istnieje cos takiego jak milosc idealna:( moze jestem zlym przykladem bo niedawno uswiadomilam sobie ze jestem z facetem ktorego nie kocham, pomylilam milosc z zauroczeniem, wdziecznoscia i przyzwyczajeniem. a teraz jeste za pozno. moze na poczatku to wygladalo jak wielkie love story... ale pozniej przychodzi czas na szara rzeczywistosc... pozdrawiam

[El Kalafiorro]

eee... miłość idealna? hmmm... to chyba wtedy gdy obie strony się kochają z wzajemnością... i wtedy jest idealnie, bo są dwie połówki a nie jedna i to w sumie wystarczy. ale chyba znam same tragiczne przykłady

[Ceres]

A czy ja mogę?

Myślę, że możesz, bo why not?

A mnie wydaje się, że w tym zjawisku chodzi raczej o zmianę samego siebie. Jeżeli obie strony będą "poprawiać" swoje zachowanie względem partnera a nie skończą jedynie na stawianych wymaganiach, to wtedy takie coś może się przerodzić chyba w namiastkę związku idealnego.

Jakoś się z tym nie zgadzam...
Dlaczego mam się zmieniać, dla niego? Chcę pozostać sobą, a nie przechodzić jakieś metamorfozy...
"Swoje zachowanie" poprawiać? Hmm.. Podejrzewam Bakłażanku, że źle to ująłeś w słowa. Nie chodzi Ci może oto, by niejako 'uczyć się', jaki ktoś jest? Poznawać siebie wzajemnie; wiedzieć, co go/ją drażni, co lubi, co go/ją cieszy, a co smuci, itp. ?

Hahaha. Odchorowałem. Pamiętam. Odprowadzałem ją pod drzwi jej szkoły[była naprzeciwko], specjalnie wstając wcześniej rano, żeby po nią pójść. A ile wtedy straciłem na smsy. A ona mnie zostawiła po tygodniu, bezczelna.
Pewnie przez nią zostałem siódemką.

Ajoj, cóż za historia! Ale jeśli przez nią stałeś się siódemką, to dziękować jej
Ja o swojej odchorowanej "miłości" wolę nie wspominać... Nie ogarniam tego, że mnie trzymało dobre ponad 6 lat

[Pędzący Bakłażan]

Ceres wszystko co mówisz jest dobre, ale jednak ja właśnie chciałem pójść krok dalej.
Jeżeli my się nie zmienimy [troszkę, nieco, schowamy wady gdzieś głębiej], to nie możemy tego wymagać od drugiego. Tak jak nie da się ugotować zupy bez podgrzania warzywek.*

@A co do dziewczyny, to pamiętam, że miała uroczą koleżankę. 8)

*ale mam ostatnio dziwne porównania.
I co ja robię na czwórkach!?