Czego 4 boją się najbardziej? lęki, traumy, smutki itp.

[Tula]

Więc po co ja się tak męczę? Po co się tnę, żeby ukryć swój smutek i złość, skoro ludzie i tak wszystko wiedzą :/ Tak jakbym już nie mogła mieć żadnego sekretu

Nif, takie noszenie wszystkiego na wierzchu to chyba najgorsze, co się czwórce zdarzyć może. Uderzenie w czwórkową tajemniczość, druzgocące. Ja wymysliłam sobie taktykę na bycie tajemniczą, która nie wymaga wielkiego wysiłku.

Po prostu staram się ironizować to, co czuję, i mówić jakby na żarty. Dużo ironicznej przesady jest w moich normalnych wypowiedziach i w końcu kto stwierdzi, że "byłam na dziesiątym sprawdzać, czy jest dostatecznie wysoko, bo już czasem nie mogę na was patrzeć" (powiedziane wesołym tonem) jest opisem moich planów?

Tak dużo rzeczy przekazałam w opowiadaniach, narysowałam i powiedziałam, że nikt nie bierze tego poważnie. Taka po prostu jestem, to tyle. Mnie z tym wygodnie ; ))

Inna rzecz, że uczuć do pewnego osobnika płci odmiennej ukryć nie potrafiłam. Sprawa była skomplikowana, ale zanim zapadł konsensus, moja nerwowa natura wzięła górę i postanowiłam pokazać mu, jak bardzo mi już nie zależy. Ze strachu przed okazaniem "sympatii" trochę przesadziłam i całą przyjaźń diabli wzięli...

[Avin]

Moim obecnym lekiem jest to ze nie skoncze studiow, marnie mi idzie nauka i nie wiem jak to bedzie

[Marek]

Boję się, że za te kilka lat, kiedy zacznę pracować, być może w jakimś biurze, wiek i ta sytuacja zmuszą mnie do bycia poważnym, że uleci ze mnie ta energia, że będę wracał do domu i kładł się przed telewizorem, że będę bał schlać się ze znajomymi, wyjść, w takim stanie o 4 rano, na ulicę i oznajmić głośnym krzykiem światu jaki to jest piękny, a następnie wspólnie odśpiewać (o ile będziemy w stanie) któryś z kultowych kawałków, pasujących do śpiewania w takich momentach.

[aliszien]

Boję się, że za te kilka lat, kiedy zacznę pracować, być może w jakimś biurze, wiek i ta sytuacja zmuszą mnie do bycia poważnym, że uleci ze mnie ta energia, że będę wracał do domu i kładł się przed telewizorem, że będę bał schlać się ze znajomymi, wyjść, w takim stanie o 4 rano, na ulicę i oznajmić głośnym krzykiem światu jaki to jest piękny, a następnie wspólnie odśpiewać (o ile będziemy w stanie) któryś z kultowych kawałków, pasujących do śpiewania w takich momentach.

To jako osoba pracująca od kilku lat i prowadząca "dorosłe życie" odpowiem
Jak się chce, to energia się znajdzie - na imprezy, bieganie po knajpach, wyjazdy, wygłupy. Co do śpiewów na ulicy w środku nocy, to nie wiem, bo nawet jako młodzieńca tego nie robiłam. Ale patrząc na panów pod moim blokiem wyjących "Legiaaaaaaaaa! Legiaaaaaa! Polonia kurwy!" do wszelakich melodii, jest to możliwe w każdym wieku. Istnieje ryzyko, że dostanie się jajkiem - taka nasza rozrywka, moja i Domowego
Większym ryzykiem jest to, że to z twoim znajomych uleci energia, poczucie humoru i rzucą się w dorosłe życie jak neofici

[Lady_Anna]

Co do śpiewów na ulicy w środku nocy, to nie wiem, bo nawet jako młodzieńca tego nie robiłam.

Ach, nie ma to jak iść środkiem ulicy i wyć co popadnie. Nie mówię teraz o hymnach klubów piłkarskich ;D

_____________________________________________

Wracając do tematu, ja z kolei boję się starości. Że nikt nie będzie o mnie pamiętał. Typowe dla czwórek - boją się, że nie będzie kto miał do nich przyjść i wysłuchać ...

[madziczek]

Boję się, że nikt mnie nigdy w pełni nie zrozumie oraz tego ,że przez swoje doły i niekonsekwencje nie osiągnę tego o czym marzę

[tlurka]

Większym ryzykiem jest to, że to z twoim znajomych uleci energia, poczucie humoru i rzucą się w dorosłe życie jak neofici

Dlatego ja mam takie śmieszne wrażenie że ja tak nie będę potrafił. Wydaje mi się że takie typowe 'dorosłe' życie nie jest dla mnie, bo zawsze będzie, no właśnie, to 'coś' które nie chce być zaszufladkowane, nienawidzi monotonii i uważa się za dziecko, albo coś bezwiekowego. Poprostu wydaje mi się że takie do końca dorosłe życie nie jest dla mnie - nie umiem sobie wyobrazić poważnego siebie w garniaku idącego co rano do roboty.

[ktośtam]

nie umiem sobie wyobrazić poważnego siebie w garniaku idącego co rano do roboty

Ja potrafię się tkaiego wyobrazić, jednak taka perspektywa przyszłości jawi mi się w czarnobrunatnych barwach.

[tlurka]

Wiesz, ja prawdopodobnie skończę we własnej firmie, albo w jakiejś mało sformalizowanej. Ale chyba tak kończy wiekszość informatyków. Tych takich ekscentrycznych mających własny styl

[aliszien]

Wiesz, ja prawdopodobnie skończę we własnej firmie, albo w jakiejś mało sformalizowanej. Ale chyba tak kończy wiekszość informatyków. Tych takich ekscentrycznych mających własny styl

No właśnie - widział ktoś statecznego obywatela, poważnego informatyka

[Carmilla]

ja się boję pająków... wręcz panicznie, ale to trauma z dzieciństwa...
A tak to chyba jak każdy, boję się samotności, braku akceptacji...
tego ze nikt niegdy mnie nie pokocha

[john_doe]

A tak to chyba jak każdy, boję się samotności, braku akceptacji...
tego ze nikt niegdy mnie nie pokocha

Coś o tym wiem... najgorsze uczucie, strach, że nikt nigdy Cię nie pokocha. A gdy miłość stanowi dla ciebie jedyny sens życia, to w momencie utraty nadziei traci się wszystko, co w życiu ważne...

[aliszien]

A tak to chyba jak każdy, boję się samotności, braku akceptacji...
tego ze nikt niegdy mnie nie pokocha

Też się kiedyś tego bałam - że umrę niekochana nigdy, bez cienia czułości w życiu.
Może to czwórki mają takie fazy, że wydaje im się, że tak jak jest smutno teraz będzie już wiecznie.

[Nif]

Tula Ja jestem bardzo skryty człowiek, niczego nie mówię wprost, bo nie potrafię, ale stany mojego ducha jakoś tak bez mojej wiedzy i przyzwolenia wyciekają, to widać na twarzy, w gestach. Ale być może takiego smutku i rozgoryczenia po prostu nie da się ukryć.

Pomyślałam, że boję się prawdy. Bo kropelka prawdy zniszczyłaby mój idealny świat iluzji. Boję się, że przyjaciele mogą w dobrej wierze powiedzieć mi prawdę, która będzie dla mnie zbyt bolesna.

A jednocześnie jestem zła, gdy mam poczucie, że ludzie mnie okłamują.

[agnella]

spotkalo mnie to czego sie balam
i to czego unikam jak sie da
wrr
powiedzialam mojej współlokatorce z którą mieszkam od miesiąca o enneagramie, i wyszło że jest jedynką.
I juz na forum znalazłam opisy na mój temat...
Oczywiście nie potrafie zostawic tego, przejśc obojętnie, ciagle sie zastanawiam, przecież i tak zrezygnowałam i zmieniłam tyle rzeczy...a teraz sie okazuje ze we mnie jest cos co jej nie pasuje, co innym przeszkadza i co trzeba zmienić, że za to coś sie mnie nie lubi - choc sie ciagle staram i staram, a tu bach, za jednym zamachem wszystko sie burzy
WIEM ze nie da sie zeby nas wszyscy lubili, wiem o tych wszystkich bdetach, a jednak one wszystie wychodza jak sie tylko przeczyta takie pare zdan..."mieszkam w pokoju z Czwórką = po tygodniu jej dziwne pomysły nie robią już na mnie wrażenia" - nie robilam nic niezwyklego przez ten miesiac, zrezygnowalam z wszystkiego co zazwyczaj...ale to ona jest tu pefekcjonistką, do jasnej anielki, i pewnie dlatego przeszkadza jej moja spontanicznosc. Ale ja z niej nie zrezygnuje. Pisząc to oczywiscie mam ciągle w głowie co napisala i bede dalej próbowac to zmienic, bo w przeciwienstwie do niej umiem sie pogodzic z sytuacją.