Ze mną było podobnie... Jako dziecko uwielbiałam rysować i malować, a moje prace się podobały. Niejednokrotnie nauczycielka plastyki wybierała je na różne międzyszkolne konkursy, itp., więc jakość była w porządkuRilla pisze:Może talent, to w moim wypadku za dużo powiedziane, ale urodziłam się z kredką w ręce. Od zawsze wyrażałam się poprzez rysowanie. Gdy nieco jednak podrosłam, zaczął mnie denerwować brak naturalności w swoich rysunkach. To wszystko było takie sztuczne, nienaturalne, dziecinne. Nie potrafiłam dostatecznie dobrze wydobyć swojej wizji na papier. I nie potrafiłam sobie z tym poradzić.
Ale mniej więcej na przełomie podstawówki i gimnazjum talent powoli zaczął znikać, a przynajmniej ja przestałam być zadowolona z rezultatów, bo tak jak napisała Rilla, ja również miałam problem z przenoszeniem na papier tego, co widziałam w wyobraźni
No i chociaż starałam się z tym walczyć, pracować nad sobą, po prostu przestało mi wychodzić. I tym sposobem na wiele lat porzuciłam kredki i farby. Kilka lat temu, pewnej letniej nocy (a latem zdarza mi się cierpieć na bezsenność), żeby zabić czas chwyciłam za kredki i papier. Efekt był bardzo zadowalający, ale niestety była to tylko rekreacja czyjegoś obrazu, a nie moja własna oryginalna twórczość.
Tak czy inaczej, już dawno temu zamieniłam kredki na aparat fotograficzny i jestem zadowolona
Choć żal, że z rysowaniem mi nie wyszło pozostaje... Poza tym odkąd pamiętam miałam fantazję o napisaniu książki
Jest to trochę zabawne, bo jako dziecko na prawdę nie lubiłam czytać (odmieniło mi się i teraz połykam jedną książkę za drugą). Pisałam za to masę różnych opowiadań. Później zaczęłam nawet pisać powieść. Napisałam jej całkiem sporą część, ale nie udało mi się dobrnąć do jakiegokolwiek zakończenia, bo najwyraźniej straciłam wenę 
Ostatnio na dnie szafki znalazłam nawet manuskrypt tego "dzieła" i nieźle się uśmiałam 
Mój brak zainteresowania literaturą w tamtym okresie aż bije po oczach 
Ale faktem jest, że pisać nadal uwielbiam - co prawda już nie powieści i opowiadania... ale, kto wie, może kiedyś?
) napisałem dopiero parę dni temu, była to relacja z Nocnego Marszu na Orientację. Usiadłem, w 20 minut po prostu napisałem, co się działo, i już. Podesłałem paru osobom, celem zachęcenia do następnego Marszu który będą wiosną. Nie spodziewałem się, że otrzymam taki odzew: koleżanka napisała, że sama nie wie co lepsze: marsze, czy styl napisania relacji. Przyjaciel powiedział "świetne!", po czym zapytał "to co, zostajesz dziennikarzem?". Ktoś inny powiedział, że relacja świetna i bardzo się spodobała. Jeden z uczestników - człowiek którego wcześniej nie znałem ani on nie znał mnie - napisał, czy może zamieścić relację na swojej stronie...
