Jak długo zajmie otrząśnięcie

[mateuszc111]

osobiście nie zostałem 'rzucony' bo nigdy z NIĄ nie byłem, ale jak się 3 lata temu zakochałem to tak do dziś nie przeszło choć czasem zdawało mi się, że już prawie zapomniałem.........;]

[KUFA]

Jeżeli znajdę kogoś komu znowu zaufam zacznę starać się otrząsnąć...

[grzesiek]

Ja się rozstałem rok temu i wciąż mi ta osoba chodzi po głowie, co źle na mnie wpływa. Chociaż to było zauroczenie, a nie miłość, to za to teraz szczerze nienawidzę i ta nienawiść tkwi we mnie. Często na nowo analizuję jaką skrajną egoistką ona była (typ 7) i jakim naiwnym głupkiem byłem ja. Z tych analiz oczywiście nic nie wynika poza tym, że się denerwuję i dołuję.

[mateuszc111]

osobiście nie zostałem 'rzucony' bo nigdy z NIĄ nie byłem, ale jak się 3 lata temu zakochałem to tak do dziś nie przeszło choć czasem zdawało mi się, że już prawie zapomniałem.........;]

pisałem prawie rok temu, we wrześniu miną 4 lata jak nadal ją kocham z tym, że od prawie roku nie nawiązałem z nią żadnego kontaktu. Mimo wszytko nadal to trwa...

[szerfi1991]

Ostatnio mam na wszystko taki zlew że nic nie jest w stanie mnie złamać prócz mnie samego. W sumie to są dwie osoby ale na tyle im ufam że wiem że mnie nie zostawią na lodzie 8)

[jouziou]

wystarczy trochę siódemkowego podejścia

[szerfi1991]

osobiście nie zostałem 'rzucony' bo nigdy z NIĄ nie byłem, ale jak się 3 lata temu zakochałem to tak do dziś nie przeszło choć czasem zdawało mi się, że już prawie zapomniałem.........;]

pisałem prawie rok temu, we wrześniu miną 4 lata jak nadal ją kocham z tym, że od prawie roku nie nawiązałem z nią żadnego kontaktu. Mimo wszytko nadal to trwa...

Czyli co, poddałeś się?

[kangur]

żyję chyba we własnej głowie... Dwa razy się zakochałam ''na zabój'', otrząśnięcie zajęło mi za każdym razem plus minus - rok. Co ciekawe, niedawno, kiedy było mi najbliżej ze wszystkich razy do czegoś prawdziwego, do naprwdę fantastycznie zapowiadającego się związku, kiedy już moje uczucia pogalopowały i rozhulały się na dobre-bach, skończyło się. Ile mi zajęło wygrzebanie się z emocjonalnego bagna? Pierwsza faza, kiedy byłam przekonana, że już nic nie czuję do tamtego osobnika zajęła mi 3 miesiące. Ale dopiero kubeł lodowatej wody, który wylał mi niespodziewanie (i chyba nieświadomie ) na łeb uświadomił mi, że przez te 3 miesiące cały czas miałam cichą nadzieję. Spowodowało to też, że cały rok znajomości przeleciał mi przed oczami jak film, ale tym razem bez omijania niewygodnych i niemiłych scen na które byłam przedtem ślepa. Takie catharsis . Dopiero od tamtego momentu mogę z czystym sumieniem powiedzieć że się z tego wygrzebałam.
Reasumując-im bardziej realny związek, tym pozbieranie zajmuje mi mniej czasu, im więcej coś dzieje się tylko w mojej wyobraźni tym boleśniej i dłużej . So far, życie pokaże, czy następnymi razami też tak będzie;)

[Aske]

Ile zajmuje otrząśnięcie? Miesiące w moim przypadku, najdłuższe trwało ponad rok, zakończone zresztą bardzo nieprzyjemnie. Bardzo indywidualna rzecz, dużo zależy od samej chęci wyjścia z tego szoku jakim jest rozstanie, zwłaszcza jeśli pokładało się w tym związku wielkie nadzieje, do tego przypieczętowane "poważnymi" gestami. Pierwsze miesiące to ból i rozdrapywanie wszystkiego wkoło i wkoło. Potem apatia, depresja i maksymalne psychiczne wycieńczenie. W końcu jakiś punkt krytyczny, gdzie albo się zbierasz i idziesz dalej, albo...
A czy ponowne zakochanie się jest jakimś lekarstwem? Trzeba być niezłym twardzielem żeby uderzyć w romanse zaraz po rozstaniu, to jakoś nie konweniuje z moim sposobem postrzegania rzeczywistości.

[Pablo]

Patrząc po znanych mi 4 to conajmniej pół roku zbieranie się u nich trwało. Czasem ponad rok w skrajnych przypadkach i co ciekawe - zawsze jak zwiazek nie był typowo sielankowy, ale było w nim sporo problemów na przemian z okresami sielanki i beztroski - nie wiem czy to kwestia tego że w 4 wtedy uruchamiają się te schematy tęsknoty za tymi sielankami, a może po części jak są jazdy góra/dół to wydaje im się cała ta relacja bardziej autentyczna i prawdziwa - może oba te czynniki wzmacniają jakoś u nich więź do 2 osoby?
Czas "bycia z kims" tu nie grał roli zadnej. Tak samo mocno potrafiły się wkręcać w chęć zdobycia kogoś nawet nie bedąc z tą osobą - starczy że trafił się w otoczeniu ktoś na czyim punkcie takiej 4 badziej odbiło - uzależnić się potrafiły od tego stanu nieprawdopodobnie, chyba nawet jeszcze mocniej niż gdyby miały tego kogoś dla siebie.
Zauważyłem że po etapie rozmyślań i dręczenia się, gdy 4 zrozumie już że skrajnie kogoś wyidealizowała to jest u niej już ostatni etap dochodzenia do siebie - potem się nagle otrzepuje i dochodzi do wniosku "kurxx co ja widziałem w tym kretynie?" A nie zauważyłem żeby jakoś można było ten proces z zewnątrz przyspieszyć.

[alopeks]

Ojoj
Przede wszystkim musisz być świadomy tego, że sam zrobiłeś kupę ze swojego życia( tak wiem, moralizuję, chociaż jestem taki sam ha!)
Przykro mi, ale nie zamierzam Cię głaskać, bo z autopsji wiem, że przynosi to efekt odwrotny do zamierzonego.
Jeżeli chodzi o dziewczynę to będziesz jeszcze długo cierpiał po stracie, dopóki nie zmienisz nastawienia do życia.
Dlaczego będziesz cierpiał? Ano dlatego, że każde rozczarowanie w czasie teraźniejszym przeniesie Cię do magicznego świata wspomnień
oraz konkluzji "Gdyby ona tu była, wszystko byłoby inne". Poza tym 4 często szukają sobie tzw. kontenera, do którego mogą wyrzucać swoje pretensje i żale, który pójdzie precz gdy nam zaśmierdzi i wróci, kiedy znowu zechcemy mu coś dorzucić. Jeżeli Cię rzuciła, pewnie miała swoje powody.
Jeżeli chcesz rady, zmień się, postaraj się zrobić coś ze swoim życiem, tak byś mógł po jakimś czasie powiedzieć sobie "teraz dopiero widze jaki byłem mały, nie zasługiwałem na nią" i rozpacz ustąpi miejsca rozrzewieniu. Wszystko wtedy zmieści sie do szuflady "ciekawe doświadczenia z młodości" i zaczniesz sobie szukac nowych wrażeń i tak dalej, i tak dalej...

Powodzenia.

[rabika]

Jeżeli chcesz rady, zmień się, postaraj się zrobić coś ze swoim życiem, tak byś mógł po jakimś czasie powiedzieć sobie "teraz dopiero widze jaki byłem mały, nie zasługiwałem na nią"

no nie wiem, czy dojście do konkluzji, że "nie zasługiwałam na nią" pomoże komukolwiek w dojściu do siebie po stracie ukochanej osoby. moim zdaniem to najlepsza droga do totalnej deprechy dla czwórki, która i tak ma problem z poczuciem wartości i właśnie pogrąża się w schemacie "nie zasługuję na czyjąkolwiek miłość". oczywiście wyciąganie wniosków z doświadczeń ma służyć naszemu rozwojowi, ale to nie tak, że mamy "umniejszać" siebie z przeszłości. raczej uświadomić sobie, że podejmowaliśmy takie decyzje, na jakie nas było wówczas stać. mi osobiście właśnie uświadomienie sobie, że każdy podejmuje najlepsze decyzje, na jakie go stać w danym momencie życia pomaga w uporaniu się z przeszłością, a także zaakceptować decyzje innych, zwłaszcza takich, które mnie zraniły.

[alopeks]

Hmm... nie wydaję mi się żebym pisał o tym, kto zasługuje lub nie zasługuje na miłość, na nią zasługuje każdy bez wyjątku. Posilę się nawet św. Pawłem, że bez miłości bylibyśmy niczym. Subiektywna nadinterpretacja.
Ja rozumiem, że 4 są niedogłaskane, po coś przecież istnieje to forum.
Trzeba niestety spojrzeć prawdzie w oczy, kochać w pełni, żarliwie można( a w każdym razie należy) jedynie w czasie teraźniejszym, w innym wypadku jest to tylko wypróżnianie się nidokochanego ego. Znowu chciałbym uniknąć nadinterpretacji- pomijam takie uczucia jak rozrzewienie, nuta nostalgii itp. po stracie "ukochanej osoby" - czas leczy rany, no chyba że życie dostarcza nam ciągłych rozczarowań, wtedy najlepiej szukać schronienia w lukrowanej przeszłości z "naszą ukochaną", "Ach, ach gdyby ona tu była..."
Myśle, że weryfikacja swoich (przede wszystkim!) błędów pozwala nam nabrać dystansu i pomóc w rozwoju własnej osobowości.
Nie oszukujmy się, nie zasługiwał na nią, 4 rzadko w młodym wieku na kogoś zasługują. Zwykle są tak przepełnione patetycznymi emocjami, że nie zwracają uwagi na partnera, dopóki ten nie zechce odejść.
Uważam, że nic tak dobrze nie zrobi 4, jak porzucenie. Stawia to ją przed podjęciem ważnej decyzji( wreszcie!) życiowej- No jak zmieniamy coś czy nie?
Oczywiście wybór nie musi być aż tak ktegoryyczny... można jeszcze poodgrywać komedie z próbami samobójczymi (zaraz ile to łyknąć, żeby mnie karetka zwinęła, a moja dziewczyna się mną przejeła?), podcinać sobie żyły, zostać włoczęgą, transwestytą, alfonsem, terrorystą, gejem, jest tyle możliwości!

Poza tym ja nie pisalem, żeby teraz sobie mówił " nie zasługiwałem na nią", to byłby nonsens. Jak się zmieni( i tylko wtedy), sam dojdzie do takiego wniosku, mając już punkt odniesienia- Jaki jestem teraz, a jaki byłem wtedy. Jeżeli nie, to polecam mu wypłakiwanie się na forum i wcinanie czekolady (endorfiny i te sprawy). Myśle, że tutaj się odpowiednio dopieści.
A co do "umniejszania przeszłości", żadnej 4 to nie zaszkodzi, z uwagi na lubowanie się w jej przesładzaniu. To nie przeszłość o nas stanowi, a dzień dzisiejszy. Z brzaskiem poranka rodzisz się na nowo, pomna przeszłości, skazujesz się na życie ziemskie, kiedy masz szansę żyć dużo wyżej.

Także chłopczęta i dziewczęta

zacznijcie od siebie

[jouziou]

zawsze dłużej niż się początkowo wydaje

hahhaha, alopeks jakie świetne określenie na czwórki: niedogłaskane ; ddd może i prawda ; dd
ale pamiętaj że weryfikacja błędów nie równa się zrzucaniu winy na siebie, może po prostu solidna analiza relacji, opinia znajomej czy bliskiej osoby na ten temat więcej zdziała niż robienie sobie kuku poczuciem winy, wystarczy już czwórce smutków

a co do tych post-rozstaniowych syndromów to zadziwia mnie jak ludzie mogą sobie robić krzywde z powodu drugiego człowieka, to chyba wynika z bardzo niskiego poczucia własnej wartości i braku tej świadomości, że tyle lat się bez danej osoby przeżyło, więc po co w jednej chwilii sobie całe życie rujnować?

i pisz troche jaśniej bo nawet zacytowanie konkretnych słów nie pomaga, twój post jest jak dobra powieść: próba cytatu kończy się wyrwaniem tych słów z kontekstu, nie ogarniam tego chaosu i mam permanentne wrażenie what's the point ; >

[alopeks]

ale pamiętaj że weryfikacja błędów nie równa się zrzucaniu winy na siebie

Ojej, ja nie wiedziałem, że wy tacy nie cacy, gdy przychodzi o weryfikację własnych błedów oraz wyciąganie z nich wniosków...
mmm... pewnie zbyt chaotycznie wszytko ujmuję, skoro druga osoba pisze o "obwinianiu się", gdzież, gdzież?
Pisałem żeby wziąć dupsko w troki i zabrać się za siebie- czy to znaczy "obwiniać się"?
Oczywiście można to zrobić po naszemu- głupia kurva była, a ja ją tak kochałem...buuuu..... lepiej napisze o tym na forum...buuuu..... łączmy się w bólu...chlip,chlip...snnif...macie rację! nie zasługiwała na mnie!nie będe płakać, nie bede, nie... nie...buuuuuu..buuuu.

A co do syndromu porozstaniowego- odmalowałem tylko możliwą sytuacje, masz rację, że nie ma co babrać się w przeszzłości. Mniemam jednak, ze 4 nie odcinają się łatwo od przeszłości, dlatego lepiej zamienić uczucie nostalgii, melancholii w rozrzewienie(oczywiście zaznaczam, najlepiej w ogóle zapomnieć), a to jest możliwe tylko wtedy,gdy teraz uderzymy się w pierś i zaczniemy nad sobą pracować, aby stać się lepszym czowiekiem, a plony zbierze już inna

Ps: Cały czas pisze o konstruktywnej krytyce wobec siebie( nie o "obwinianiu się"->nadinterpretacja),wyciągnięciu wniosków i do przodu.
Po co te smęty, że każę wam się obwiniać?Albo nie głaszczę, skoro powinienem głaskać...!