Jak ostatnio referowałam coś na zajęciach z grupą, to gdy przyszła moja kolej to chłopak z ostatniej ławki nawet wstał i zaczął się na mnie gapićZoidie pisze: Ale czego tu się bać? I tak pewnie nikt nie będzie na Ciebie patrzeć, a już tym bardziej słuchać tego co tam wygłosisz?
Może i było to ze zdziwienia, że ja potrafię mówić, ale czułam się kretyńsko :/ I zawsze w takich sytuacjach mam wrażenie, że przecież oni wszyscy słyszą jak mi głos drży, że pewnie i tak nie rozumieją połowy z tego co mówię, bo jak się denerwuję, to mówię strasznie szybko, a do tego z natury mówię niewyraźnie... katastrofa <sciana>No to wytłumacz im, że nie lubisz występować, że się jakoś dziwnie denerwujesz itd. Wtedy nie będziesz musiała udawać, że tak nie jest i będziesz mogła mówić po swojemu. Ta naturalność sprawi, że będzie Ci dużo łatwiej. Oni to zrozumieją, i w dodatku, chcąc Ci pomóc, pewnie ograniczą uszczypliwości podczas trwania Twoich wystąpień. A to ułatwi Ci działanie jeszcze bardziej. Przyznaj się i uwierz, że oni też mają takie fobie, awersje, tylko do czegoś innego. Uwierz mi, że to pomoże.Seiren pisze:Zoidie pisze: A najgorsze jest to, że z częścią tych osób przecież chodzę na piwo, normalnie rozmawiam... a jak przychodzi czas na wystąpienie, to mam ochotę zapaść się pod ziemię i jak tylko jest taka możliwośc, to zrobię wszystko aby do tego wystąpienia nie doszło.
Ta część z którą rozmawiam wievvob pisze: No to wytłumacz im, że nie lubisz występować, że się jakoś dziwnie denerwujesz itd. Wtedy nie będziesz musiała udawać, że tak nie jest i będziesz mogła mówić po swojemu. Ta naturalność sprawi, że będzie Ci dużo łatwiej. Oni to zrozumieją, i w dodatku, chcąc Ci pomóc, pewnie ograniczą uszczypliwości podczas trwania Twoich wystąpień.
Ale pozostaje druga część, ta większa, z którą nie rozmawiam praktycznie i im nie mam zamiaru chwalić się swoimi fobiami W liceum nawet moja polonistka pozwalała mi pisać wiersze, których mieliśmy się uczyć na pamięć, na kartce, bo wiedziała, że do recytaji niczym mnie nie zmusi 
Choć kupiłem kiedyś książkę "Nieśmiałość, jak z nią skutecznie walczyć" A. Łamka, pochłonąłem jednym tchem i na dzień dzisiejszy jest lepiej, bo pomalutku, po swojemu z tym walczę i nie mam już specjalnego problemu nawet z pójściem do ZUSu czy innych urzędów - coś czego jako dzieciak chyba najbardziej się bałem w dorosłości Ale tak z perspektywy czasu patrząc, ta książka pana Łamka wydaje mi się dość oczywista... Czasem chyba trzeba przeczytać nie raz i nie dwa rzeczy, które się bardzo dobrze wie żeby je w końcu wziąć do serca 
Klikaj smoka!
Wcale nie absurd. Do niedawna też bałam się bardzo telefonów. Bałam się ich odbierać i dzwonić nawet do najbardziej znanych i lubianych mi osób. Najgorsza była ta niepewność, kto będzie po drugiej stronie, ale sama rozmowa też była straszna. Nie raz o to kłóciłam się z rodzicami. Raz nawet nastraszyli mnie psychologiem, ale tym mi nie pomogli. Teraz też unikam rozmów przez to okropne urządzenie i robię to tylko w ostateczności. Robię wszystko by załatwić sprawę inaczej niż na telefon- np. smsem, przez gg a nawet iść na piechotę do kogoś, do kogo mam coś do załatwienia. Ale to na szczęście jeszcze nie fobia.Akai pisze:Tia, nieśmiałość... Kiedyś pokłóciłem się z babcią, bo nie chciałem zamówić pizzy przez telefon. Po drugiej stronie kabla był całkiem obcy człowiek i to mnie sparaliżowało. Absurd prawda?
Nie wiem. U mnie bierze się to pewnie z tego, że od zawsze wszyscy za mnie wszystko robią, a sama nic nie potrafię. Mam wrażenie, że nie jestem stworzona do kontaktowania się z ludźmi. Boję się, że nie wyśmieją, odrzucą, wyzwą od nie-wiadomo-jakich.Akai pisze:Tak mnie jeszcze jedna rzecz zastanawia... Czy ludzie nieśmiali nie mają w sobie czasem czegoś z profesjonalisty? "Znów się zająknę, znów coś palnę, ktoś się krzywo spojrzy a ja chcę żeby było pięknie, płynnie i bez błędów..." Macie tak czasem?
). Ale wydaje mi się, że dzięki temu teraz mi trochę łatwiej z takimi telefonami... tzn już jestem w stanie np zadzwonić do kina i zarezerwować bilety 
Nadal dużo mnie to kosztuje, ale daję radę 
(a jakieś dwa lata temu było to naprawdę nierealne... no bo jak to - zadzwonić w obce miejsce, rozmawiać z kimś kogo w życiu na oczy nie widziałam... nie da rady...) Nie chce mi się tyle wklepywać zazwyczaj na tej małej klawiaturce myślę, że księża wyklęli by Cię z KK gdyby się dowiedzieli, że zmieniasz ich ukochany wizerunek bezelbubaSeiren pisze:Telefony to produkt szatana
. Da się z tym walczyć, mówię Wam. Po prostu wybierzcie ten cholerny numer i naciśnijcie zieloną słuchawkę, reszta zrobi się sama.Erunpar pisze:Co dziwne, bardzoej stresujące jest dla mnie dzonienie do znajomych niż do całkiem obcych osób.
Jeśli tylko moge, unikam dzwonienia. Wole wysłać sms'a.
