Kto z kim przestaje takim się staje...

[Blair]

Fakt, 4 i 7 wyraźnie do siebie ciągnie... w końcu oba typy to wyraźni indywidualiści, którzy NIE otaczają się ludźmi bez wyrazu, tylko raczej podobnymi do siebie. ^^

[impos animi]

Eee mnie tam jakoś nie ciągnie.

Czasem mam wrażenie, że to 7 bardziej do mnie ciągnie (jak się ujawnia ta moja bardziej wesoła strona), niż mnie do 7, tak samo jak z 8. Ja ich toleruję tylko na powierzchownej płaszczyźnie znajomości.

[Blair]

to jeszcze zależy jakie 7 znasz bo niektóre mnie wręcz zniechęcają... ale ogólnie psychika 7 mnie jakoś kręci... kiedy spojrzy się pod maskę wiecznie wesołej siódemki to zobaczy się wrażliwego człowieka pod wieloma względami podobnego do nas, 4... ^^

[Luthen]

Jedna moja przyjaciółka to 4w5 inna to 7w6 i ta ostatnia sprawia,że jestem wiekszą optymistką.

[Rilla]

Zadziwia mnie to powiedzenie. Zadziwia mnie to, że może być prawdziwe.
Nie sądzę by sprawdzało się to w moim przypadku. Zauważyłam wręcz coś odwrotnego. Wychowałam się na zasadzie przeciwności. Obcując z człowiekiem, który namiętnie krytykował ludzi, nauczyłam się ogromnej tolerancji wobec nich, mając do czynienia z ateistą, bałam się do tego stopnia, że stracę wiarę, że byłam wielce gorliwą katoliczką, a do dziś jestem osobą wierzącą, naoglądawszy się różnych objawów nienawiści, postanowiłam skreślić ją ze swojego słownika, itd. Patrząc na ludzi od czasów przedszkolnych wypatrywałam cechy, których nie chcę mieć, kształtowałam się na zasadzie "ja taka nie będę". To, jaka jestem zawdzięczam tym, którzy są ode mnie inni. Prędzej bym uznała w swoim wypadku "kto z kim przestaje, takim się nie staje".
Owszem, były takie osoby, nawet te, które w pewnych aspektach były mi przeciwstawne, które były dla mnie w pewnych sprawach wzorem, których się czasem słuchałam, bo uważałam, że jest to dobre. Nie było to jednak na zasadzie upodabniania się. W ogóle takie upodabnianie się do innych uważam za dziwne zjawisko.

[chokureika]

Środowisko w jakim sie znajdujemy może w jakiś sposób wpłynąć na nasze zachowanie ale nie na osobowość. Przynajmniej wg mnie. Przebywając w gronie 7 często wychodziłam na miasto, dużo piłam, paliłam... najróżniejszych rzeczy, zawierałam bardzo przygodne znajomości. Imprezowałam hucznie i intensywnie. Nie dawało mi to jednak szczęścia i wewnętrznego spokoju, jednak chwilowo zapominałam o problemie. Powiedziałabym, że to wszystko było swoistą autodestrukcją.
W tej chwili, gdy przebywałam więcej z 5, stałam się spokojniejsza, bardziej ułożona i opanowana. Często wole spędzić wieczór spokojnie przy filmie niż balować do rana. Taki kojący wpływ 5.

W obu sytuacjach inni ludzie mieli/mają na mnie wpływ. Na moja zachowanie, upodobania do spędzania czasu. Jednak moje wnętrze pozostało takie same. Nadal jestem tą kurewską 4, która cały świat widzi przez pryzmat emocji. Czy negatywnych czy pozytywnych... To już zależy.

[Woda Ognista]

Też uważam, że można zaadoptować pewne wzorce zachowań, ale raczej nie cechy charakteru. Przynajmniej tak to u mnie wygląda. Najwięcej czasu spędzam z 7ką i wtedy jesteśmy do siebie dość podobni, nawet ludzie tak mówią. Ale to tylko powierzchowne podobieństwo, bo często się ze sobą nie zgadzamy.

[Rilla]

Zachowanie jest częścią charakteru. Odpowiednie towarzystwo może zmienić charakter człowieka. Nie może zmienić osobowości. Osobowość jest z reguły niezmienny i tylko silna trauma może na nią wpłynąć lub choroba. A charakter? Wystarczy stwierdzić, że taka a nie inna postawa jest korzystniejsza, by przyjąć nową zasadę postępowania. Oczywiście jedni zmieniają się chętniej, inni mniej, ale jest to możliwe.

[Woda Ognista]

Uoj, z wiekiem jest coraz ciężej zmienić wady charakteru. Dobrze, że zdążyłem się wyzbyć rodzinnego choleryzmu, kiedy byłem w gimnazjum (: