Zgadza się. Ale potem jeden z drugim mówi "do kitu ten lekarz, tylko proszki mi przepisał". Najlepsza terapie to terapia codzienna (czy co drugi dzień, raz w tygodniu to wg specjalistów dużo za mało)- dlatego o ile państwową idzie przeżyć, o tyle prywatnie kosztuje majątek. I nie, nie uważam że państwowy psychoterapeuta (niekoniecznie psycholog! nie każdy psycholog ma uprawnienia psychoterapeuty, co jest błędnym stereotypem rozpowszechnionym wśród społeczeństwa) zawsze jest 1.słaby 2.rzadko dostępny- chyba że ja w jakichś burżujskich miejscach zajęcia mam/miałam, ale to państwowe ośrodki i tam ludzie przychodzą do lub po południu codziennie lub co drugi dzień i jakoś da się to organizować.
Niemniej jednak gdybym była psychiatrą (raczej nim nie będę, ale psychiatria hobbystycznie chyba zawsze mnie będzie pociągać, może kiedyś drugą specjalizację zrobię
)- stawiałabym przede wszystkim na psychoterapię. I często na to się najpierw stawia- dopiero przy braku sukcesów albo silnych postaciach depresji (z masywnym poczuciem winy czy urojeniami) sięga się po farmakoterapię. Po pierwsze nie ma leków bez działań ubocznych, po drugie często bagatelizuje się niefarmakologiczne metody terapii, a to tylko nasze "błędne przekonania", że mają one mniejszą skuteczność (vide powrót do łask hipnozy jako środka anestetycznego- dawniej była ona szeroko w tym celu stosowana, potem pojawiły się środki znieczulające i przyjęły pałeczkę- ale wcale nie mają dużo większej skuteczności- a skutki uboczne, owszem, mają). Zwłaszcza roli terapii behawioralno-poznawczej nie można nie doceniać. Poza tym wg specjalistów psychoterapia ma taką przewagę nad lekami, że występuje w niej "element uczenia się", który może zapewnić długoterminowe skutki. A często jest tak, że po odstawieniu leków dolegliwości wracają z tym samym lub nawet większym natężeniem.
Gdybym była chora, pewnie też wolałabym w miarę możliwości ograniczyć się do psychoterapii. Ale może to dlatego, że mam już trzeci semestr farmakologii i większość leków odpycha mnie ze względu na poważne działania uboczne
.
Mniejsze załamania (siedzę- nie przeszkadzajac nikomu- i rozmyślam nad swoją beznadziejnością) przytrafiają mi się srednio raz, dwa razy w miesiącu. Dostaje mi sie wtedy od rodziców, ze: "znowu mam loty" i "lepiej nie zwracac na nia uwagi bo przeciez o to jej chodzi ". nawet kiedy o tym pomysle, zaczynam byc zła. 
grrrrrrrrr.
Tak mogą mówić tylko ludzie, którzy nigdy takiej prawdziwej depresji nie doświadczyli. Jak masz prawdziwą depresję to nie ma czegoś takiego jak: idź i coś zrób ze swoim życiem. Taka opcja w ogóle nie istnieje. Dlatego depresję się leczy. Lekami. 
.
