dlatego mysle, ze to bardzo wazne aby miec przyjaciol, czy np. dobry kontakt z przynajmniej jednym rodzicem,
Zgadzam się. Niestety przez dłuższy czas nie potrafiłem znaleźć nikogo takiego, zawsze bałem się pokazać, że mam problem, że czegoś nie potrafię. Z drugiej strony osoby z którymi chciałem sie zaprzyjaźnić okazywały sie niewypałem. Co do rodziców to zawsze byłem wychwalany, dobrze sie uczyłem, zachowywałem (teraz zauważyłem, że nie jest tak różowo) i nie potrafię pokazać że nie potrafię czegoś.
jasne, ze tez nie zawsze wierze, jak mi ktos mowi, ze problemu nie ma i wszystko jest ok. ale jednak, jesli jest to osoba, ktorej ufam- problem potrafi zniknac.
Kolejna zbierzność (nic dziwnego). Teraz w końcu znalazłem kilka osób z którymi moge bez przeszkód rozmawiać (nie chodzi mi o to forum, choć również jest pewnym plusem, potrzebni są ludzie których można ujrzeć i porozmawiać na żywo) i choć czasem czuje, że sie od nich oddalam to jednak widze jak mi są potrzebni i nie zamierzam ich tracić.
a wlasnie- zaufanie... jak z tym u Was?? ja zupelnie nie potrafie tak od razu zaufac komukolwiek.. czas przypatrywania sie drugiej osobie i badania jej zamiarow czesto strasznie sie u mnie przedluza.. tak jak teraz- zaczynam nowy zwiazek, ale nie potrafie Mu zaufac.. a bardzo bym chciala- latwiej by bylo..
Na samym początku ktoś wzbudza zaufanie. Niestety im więcej poznaje ludzi tym mniej mam do nich zaufanie. Zaufanie jest zdecydowanie z wiązane z moim stopniem otwarcia. Jeżeli na początku sie przed kimś otworze choć w części i widze u drugiej osoby zainteresowanie i chęć nawiązania kontaktu to zaufanie wzrasta.
Związek. Niestety jak już wcześniej napisałem, zbyt długo zwlekałem z otwarciem się i wyznaniem uczucia, co doprowadziło do:
Po dwóch miesiącach pozostały jedynie problemy, w tej chwili nie potrafię sie do niej odezwać, czuję że za wszelką cenę nie chce bym był w jej pobliżu (to są naprawde tylko moje chore urojenia, których niestety nie moge sie pozbyć) choć nic się nie stało. Sam powymyślałem sobie problemy, zatopiłem sie w swojej beznadziejności. Teraz chciałbym bardzo z tego wyjść, aby móc spróbować i powiedzieć co czuje, bo w tej chwili nie jestem do tego zdolny.
taka mnie jeszcze naszla refleksja, ze czworkom to chyba nigdy za latwo byc nie moze. mam wrazenie, ze sama sobie czasem zycie utrudniam
No i co z tego? Przecież lubimy to i sie tym chwalimy. Czujemy, że odgrywamy na tym świecie znaczącą rolę tych którzy muszą cierpieć by innym było lepiej. --- Radosne podejście
Ehh... No niestety tak to już jest. Gdy czegoś pragne to dążę do tego. Gdy to osiągnę, czuję że to nic, że zmarnowałem czas i siły, że wyszedłem przez to na głupka bo nie mam tego czego chciałem. Jeśli nie dążę do tego celu to znowu jest źle bo nic nie robie i marnuje czas. Nie da sie mnie zadowolić. --- Pesymistyczne podejście
No cóż. Jesteśmy czwórkami i mamy tendencje do bycia nieszczęśliwymi. Są jednak chwile w których o tym zapominamy i bierzemy z życia co nam potrzeba, czujemy sie świetnie. Co z tego, że później stwierdzimy, że to jednak nie to. W życiu piękne są tylko chwile i trzeba sie nimi cieszyć. ---Najsłuszniejsze według mnie podejście... ...w chwili pisania tego postu
) zwrócić na siebie uwagę. Oczywiście, lepiej jest być docenionym za swoje umiejętności/oryginalność/osobowość ale do tego trzeba przezwyciężać wstyd i niewiarę w siebie, lot samobójczy jest o wiele łatwiejszy i utwierdza nas w wygodnej iluzji, że do niczego się nie nadajemy.
