Miałam standardowy problem z zamykaniem drzwi (nadal mam) czy drzwi na pewno są zamknięte. Potrafiłam tak długo sprawdzać, czy na pewno są zamknięte, że kiedyś urwałam klamkę
Sprawdzałam też, czy krany są na pewno zakręcone (to też robię do dziś, ale wystarcza mi jednokrotne sprawdzenie). Kurek od kranu też udało mi się urwać. A moja przyjaciółka ciągle ma pretensje, że za mocno dokręcam krany u niej w domu.
Albo strach, że czegoś nie mam w torebce, jakiegoś zeszytu, książki, piórnika. Stawałam na środku ulicy i grzebałam. Czasami tak ze trzy razy w drodze z domu do szkoły.
Miałam też straszne wyrzuty sumienia, właściwie za wszystko, co zrobiłam. Bardzo bałam się, że popełniłam grzech i cały czas o tym myślałam i nie mogłam wyrzucić tych myśli z głowy. Różne myśli, wątpliwości nie dawały mi spokoju. Miałam poczucie, że nie wykonałam różnych rzeczy wystarczająco dobrze. Więc powtarzałam je w kółko i w kółko. Mam wrażenie, że moje natręctwa były bardziej związane z myślami, a nie z przymusem wykonywania pewnych czynności.
W końcu doszło do tego, że nie wychodziłam z domu, bo bałam się, że nagle umrę, albo nie wychodziłam z domu, żeby nie przechodzić obok pewnych miejsc.
Odnośnie leczenia: najbardziej chyba pomogło mi to, że ktoś powiedział mi, że to choroba i że nie muszę wcale tych natręctw słuchać, że to tylko mi się wydaje. Dostałam leki i po nich natręctwa właściwie się skończyły. Dużo pomogła mi też psychoterapia. Dzięki niej jakoś potrafię sobie powiedzieć: a co się, cholera, stanie, jak tego nie zrobię? przecież nic złego? To tylko takie głupie myśli. To nie jest logiczny strach.
lubie zadbane rosliny, ogrodki tesz, lubie strzyzone i formowane rosliny, wogole lubie jak rosną tak jak ja chce