Strach - czego się boicie?

[Noelle]

Najbardziej boję się samotnośc..że nigdy nie znajdę sobie osoby która mnie pokocha..Nic gorszego nie ma na świecie jak życie bez drugiej połówki..

[Avin]

no i po co znowu zdublowany temat, pelno sie takich teraz narobilo
moderatorzy chyba spia

[NeRvOuS]

paradoks....bije sie porazki i jednoczesnie sukcesu...lol...no i odzucenia tez sie boje

[Rosveen]

Tego już przypadkiem nie było?

Boję się... Mogłabym długo pisać o samotności, odrzuceniu itd. Ale tym, czego naprawdę się boję, jest jedno uczucie. Żal za straconym, nieobecnym, niezauważonym "czymś". Za tym, co być powinno, a nie jest. Poczucie, że trawa jest bardziej zielona po drugiej stronie... Właśnie tego się boję. Nie chcę tego czuć, to jedno mnie przeraża.

No i mam arachnofobię

[Szura]

Boję się teraz. Nie wiem, czego. Wszystkiego.

[Rosveen]

Mam wrażenie, że boję się strachu. Nie wiem, dlaczego, ale przeraża mnie sam strach, bardziej niż to, co go powoduje. Okropne.

[Zielony smok]

http://enneagram.pl/forum/viewtopic.php?t=428
Czym się rożni ten wątek od zamieszczonego wyżej. Ja różnicy nie widzę. Jeśli zabraknie wyjaśnień. Zamknę dyskusje i pomęczcie się na ,,starych" lękach. Nie twórzmy bytów nad potrzebę.
Moderator - smok zielony

[wiaterek]

Boje sie ze zostane sam, taki kawaler ktorego biora albo za geja albo za kobieciarza, bo nie dogonie tej mojej jedynej.

[Rilla]

http://enneagram.pl/forum/viewtopic.php?t=428
Czym się rożni ten wątek od zamieszczonego wyżej. Ja różnicy nie widzę. Jeśli zabraknie wyjaśnień. Zamknę dyskusje i pomęczcie się na ,,starych" lękach. Nie twórzmy bytów nad potrzebę.
Moderator - smok zielony

Hmmm... jedyną różnicę jaką tu widzę jest taka, że w tym mówimy o tym czego boimy się ogólnie (nie koniecznie w kontekście czwórkowości), a w tamtym- czego boimy się najbardziej ^^" Nieprawdaż?

[Zeld]

Ja mam klaustrofobię

[Tula]

Tego, że przestanę kochać niektóre osoby. To scenariusz stary jak świat. Kiedy zbliżam się do tych, których kocham, prędzej czy później zaczynam ich nienawidzić. Ranię podwójnie - ich swoim zachowaniem, i siebie, bo burzę własny świat.

Ludzi. Tych, z którymi nie potrafię rozmawiać, którzy postrzegają mnie za dziwoląga, swoiste indywiduum. Od których spodziewam się wszystkiego. Próbuję grać wśród nich normalną i ciągle boję się, że to odkryją.

Samotności. Gdyby nie urojeni przyjaciele, pewnie bym zwariowała.

Tego, że w sytuacji krytycznej nie zdołam się zabić. Choć próbowałam wielokrotnie i wciąż wierzę, że za którymś razem się uda. To może brzmi dziwnie, ale dla mnie jest codziennością. Nic strasznego, nic niepokojącego, stan permanentny.

[Sake]

Odrzucenia, bycia zapomnianym przez wszystkich i śmierci przez uduszenie lub utopienie.

Bezsilności sie nie boję - tylko jej nienawidzę, a samotność to chleb powszedni więc zdążyłam do niej przywyknąć.

Boję się jeszcze snów, z których nie mogę się obudzić. Na samo wspomnienie o nich ogarnia mnie przerażenie...

[Szura]

Jeśli chodzi o sny, ja się boję tych szczęśliwych, utopijnych.

[Sake]

Jeśli chodzi o sny, ja się boję tych szczęśliwych, utopijnych.

Chyba rozumiem dlaczego...zbyt duży żal kiedy się z nich budzisz?

Kiedyś miałam taki, po zerwaniu z facetem, śniło mi się, że dalej jesteśmy razem, a kiedy we śnie uświadomiłam sobie, że to nieprawda, to obudziłam się zapłakana.... :/

[rhubarb]

co