Trójki po przejściach

[Almodi]

Miło poczytać

Ewo poniewaz to co piszesz, wydaje sie mi byc przesycone doswiadczeniem pozwolisz ze Cie o cos zapytam.

Gdzies tam pisalas, ze powinnismy sie akceptowac i zyc w zgodzie ze swiatem. Jezeli nie potrafie zyc harmoninie, pogodzony z zyciem caly czas? Jezeli co jakis czas cos mnie wytraca z rownowagi np. nadmiar obowiazkow albo ich brak, a powrot do niej jest taki meczacy?

Mowisz, ze trzeba robic w zyciu to co sie lubi. A jezeli nic nie lubie? Tyle zmarnowanych opcji za mna, np. muzyka czy rysunek i juz za pozno, zeby sie ich uczyc, bo wlasnie teraz mam ostatni dzwonek zeby sie na cos zdecydowac?

Ja lubie pracowac z ludzmi i tworzyc ale tak na prawde nic konkretnego mnie nie interesuje. :/

[ewa]

Wydaje mi się, że bardzo trudno być w stanie pernamentnej równowagi, gdy jest się w wieku, kiedy poszukuje się swojego miejsca w świecie. I jeszcze jest pytanie - co to właściwie jest ta harmonia. W końcu całe życie to droga i po drodze się zmieniamy nawet w obrębie tej 3. Już wydaje się, że znalazło się to coś - a po jakimś czasie okazuje się, że jednak nie. Ale nawet dla tej chwili, gdy asię czuje, że "to jest to" warto żyć.

A co do tego co się lubi. Jedną z fajnych cech 3 jest to, że- przynajmniej odnośnie pracy - stosują zasadę chcieć to móc. Mam przyjaciela, który w wieku 36 lat zaczął się przygotowywać do studiów na ASP i idzie mu świetnie. Ale przez lata malował sam dla siebie i przyjaciół. I wiesz myśle, że jak się szuka tego co naprawdę się lubi warto się zastanowić, co się robi gdy się jest samemu dla samej przyjemności, albo co się naprawdę spontanicznie lubiło w dzieciństwie, gdy w grę nie wchodziły wymagania społeczne itp. A jeżeli naprawdę już jest na coś za późno - można znaleźć jakąś pracę, która się z daną dziedziną wiąże. Może historia sztuki i organizowanie imprez kulturalnych? Sama kiedyś o tym myślałam:-) Pozdrawiam trójkowo