O nawet założyłem stosowny temat, liczę na Twoją wypowiedź.kajzerka pisze:Życie moje seksualne jest przez to rozpieprzone, chyba jestem uzależniona od masturbacji...
Myślę że jednak psycholog pomógłby znacznie bardziej niż grupa przypadkowych ludzi z forum internetowego, gdzie wiedza merytoryczna jest bliska zeru a empatia chyba na minusie.potykałam się z kilkoma psychologami, ale nie trafiłam na żadnego dobrego. Z drugiej strony wiem, że jeśli sama sobie z tym nie poradzę, to nikt mi nie pomoże.
Nie. ..chyba nie. Czytałam gdzieś, że przed tym nie można uciec, w końcu nawet jeśli rodzina jest normalna, te porównania do ojca zawsze są, ten wzorzec zawsze zostaje. Na pewno nie jest tak, żebym nienawidziła wszystkich mężczyzn. ^^ Po prostu u mnie ten wzór jest anty (wiem jakich facetów unikać). Ale z drugiej strony, wiem, że mój ojciec miał też dobre cechy. Mieliśmy w domu dużo książek (naprawdę wartościowych) i płyt winylowych, a to wszystko ojciec kupował. Moja matka, muszę przyznać, nigdy nie miała takiego gustu jak on. W ogóle, strasznie ją traktował, dawał jej do zrozumienia, że jest dla niego za głupia.Snufkin pisze: Ciekawi mnie czy posiadasz negatywne nastawienie do wszystkich mężczyzn i postrzegasz ich przez pryzmat ojca.
Pierwszą część wypowiedzi miałem Ci nawet napisać, z druga pozwolę się nie zgodzić gdyż tego typu zachowania nie są charakterystyczne dla ogółu mężczyzn, tak więc 'nauka' będzie z definicji błędna.kajzerka pisze:W jakimś sensie wdzięczna jestem losowi za tę naukę. O mężczyznach.
Też tak myślę.kajzerka pisze:Kiedyś czytałam książkę o psychologii, że trzeba wybaczyć. Tylko wtedy człowiek poczuje się wolny.
Bo byłaś dzieckiem a każde dziecko wierzy swoim rodzicom (do pewnego wieku). Twój ojciec po prostu nadużył Twojego zaufania. Myślisz, że ponosisz część winy ale to trochę bez sensu.kajzerka pisze: Chyba wybaczyłam (co nie znaczy, że zapomniałam), ale nie mogę wybaczyć sobie. Czemu się nie zbuntowałam? Dlaczego pozwalałam na to wszystko?
Pewnie ci nie powiedziała, dlaczego należy ciebie chwalić i mówić do ciebie w superlatywach? Należy podpompować pewność siebie osoby, która przeżyła traumę. Tak samo ty powinnaś siebie chwalić za wszystko, ale zachować też odrobinę dystansu do tego, by nie popaść w egocentryzm... chyba że chcesz być uznawana z swoim środowisku za gbura.jedna babka mi powiedziała: "dzielna jesteś" i to już dla mnie było pretekstem do zakończenia terapii
Skupić się na ty, na czym skupiały się twoje koleżanki, czyli na pozytywnych cechach twojego ojca... wówczas pojawiająca się przy tym całym zajściu myśl ojciec-pedofil-sku*wysyn powinna osłabnąć, a jak nie, należałoby z nią walczyć mając na uwadze pozytywne cechy twojego ojca.Nie mogłam znieść tego, gdy przychodził po mnie do szkoły, a moje koleżanki mówiły zachwycone, że "fajnego mam tatę", "a jaki przystojny"... ponoć mój stary rzeczywiście był przystojny, ale ja tego nie widziałam.
Ciekawi mnie czy posiadasz negatywne nastawienie do wszystkich mężczyzn i postrzegasz ich przez pryzmat ojca.
Na pewno się przed tym nie ucieknie, jeśli się nie zacznie z tym cokolwiek robić. Więc radzę spróbować.Nie. ..chyba nie. Czytałam gdzieś, że przed tym nie można uciec, w końcu nawet jeśli rodzina jest normalna, te porównania do ojca zawsze są, ten wzorzec zawsze zostaje. Na pewno nie jest tak, żebym nienawidziła wszystkich mężczyzn. ^^
Miej na uwadze tą sytuację, i gdy się powtórzy neguj te myśli. Odwiedzenie twojego ojca = wysokie prawdopodobieństwo bycia zgwałconą, w innych przypadkach nie grozi ci niebezpieczeństwo, więc pozostałe myśli mogą być.Czasami snuję takie wizje, że się zemszczę na starym za te wszystkie lata z nim spędzone w ciągłej niepewności, a zaraz potem myślę sobie: biedny tatuś, sam mieszka, ciekawe co u niego, może powinnam wpaść do niego , piwko wypić razem. Ciul z tym, że zgwałcił by mnie chyba na wejściu.
Tak jak wcześniej pisałem - brak pewności siebie.Boję się tego, że mogę być wadliwym produktem, takim, który trzeba oddać do sklepu, bo plomba jest zerwana. Wiecie, takie przeczucie, że coś jest nie tak, że się złamało i wyrzucić trzeba. Mam takie małe borderline. Wolę nie zaczynać na serio, bo boję się odrzucenia.
Rozwiązanie na odwal się, ale zawsze jakieś jest. Jeżeli wybaczasz komuś coś, to tak jakbyś przyczynę traumy po części akceptowała. Zawsze coś. Jak to mówią: z braku laku lepszy kit. Lepszym podejściem byłoby "co było, minęło", "carpe diem", itp.Kiedyś czytałam książkę o psychologii, że trzeba wybaczyć.
Zapomniałeś dodać...Snufkin pisze:Pierwszą część wypowiedzi miałem Ci nawet napisać, z druga pozwolę się nie zgodzić gdyż tego typu zachowania nie są charakterystyczne dla ogółu mężczyzn, tak więc 'nauka' będzie z definicji błędna.kajzerka pisze:W jakimś sensie wdzięczna jestem losowi za tę naukę. O mężczyznach.Też tak myślę.kajzerka pisze:Kiedyś czytałam książkę o psychologii, że trzeba wybaczyć. Tylko wtedy człowiek poczuje się wolny.Bo byłaś dzieckiem a każde dziecko wierzy swoim rodzicom (do pewnego wieku). Twój ojciec po prostu nadużył Twojego zaufania. Myślisz, że ponosisz część winy ale to trochę bez sensu.kajzerka pisze: Chyba wybaczyłam (co nie znaczy, że zapomniałam), ale nie mogę wybaczyć sobie. Czemu się nie zbuntowałam? Dlaczego pozwalałam na to wszystko?
Nie sprawiasz wrażenie osoby rozbitej wewnętrznie, musisz po prostu do końca zrozumieć i 'zaakceptować' swoje dzieciństwo - było, minęło.
Jak jednemu powiedziałam to uciekł jak spłoszona sarenka (przerosło go to), drugiemu nie powiedziałam, ale podejrzewał, że go zdradzam (uprawialiśmy tylko seks oralny, nie chciałam się z nim kochać) i też uciekł.Szczególnie tacy którzy chcą tylko jednego ;]Snufkin pisze:Myślałem długo co Ci odpisać i uważam, że po pierwsze powinnaś sama to wszystko ogarnąć gdyż tego typu rewelacje mogą być mocno destrukcyjne, jednak w ustach zdrowej osoby nie powinny być 'aż tak'. Faceci mogą to odbierać jako chęć zrzucenia na nich swojego krzyża co nie jest zbyt przyjemne.
Po prostu każdy (czy to kobieta, czy mężczyzna) szuka jak najlepszy "model".Snufkin pisze:Myślałem długo co Ci odpisać i uważam, że po pierwsze powinnaś sama to wszystko ogarnąć gdyż tego typu rewelacje mogą być mocno destrukcyjne, jednak w ustach zdrowej osoby nie powinny być 'aż tak'. Faceci mogą to odbierać jako chęć zrzucenia na nich swojego krzyża co nie jest zbyt przyjemne.
Jeżeli chcesz żyć w zdrowym związku, to musisz się najpierw uporać ze swoimi problemami. Jak sobie wyobrażasz życie w związku jeżeli masz - jak mi się wydaje - awersję do seksu (właściwego) z mężczyznami, a może też awersję na pieszczoty?Nie wiem czy jest sens mówić o tym moim przyszłym facetom. Muszę zapytać babkę na terapii co o tym sądzi.
Już przechodziła przynajmniej przez jedną taką terapię, w zależności u ilu była psychologów. Wygadanie się pomaga w większości przypadków na krótką metę, rzadko kiedy udaje się w ten sposób rozwiązać problem do końca. Gadka-szmatka pomaga jedynie, gdy zaburzenie jest słabe, czyli gdy ludzie idą do psychologa z pierdołami i się cieszą, że pomogło.Najlepszą terapią w takiej sytuacji jest pozwolić się kajzerce wygadać, pozwolić jej wyrazić złość, ból smutek i jakiekolwiek inne uczucia i emocje jakie ma.
Oczywiście. Gdzie znajdują się nasze problemy...? ... w psychice. Można by hipotetycznie osiągnąć buddyjską nirvanę, olać świat, w ten sposób problem zostałby automatycznie usunięty.Psychologia usuwa problemy. Naprawdę?
Kolejna osoba, która faworyzuje pogląd, że chodzenie do psychologa jest czymś złym.Bycie w terapii jest ostatecznością i karą dla osoby, którą otoczenie uznało za niedopasowaną.
Wykorzystałem stereotyp, że im ktoś jest młodszy tym jest głupszy. Z tym, że wiele osób starszych ma tyle samo między uszami, co nieopierzony dzieciak.A ile ja mam lat, to lepiej mnie nie pytaj? Bo jestem prawdopodobnie najstarszą osobą na tym forum, o czym wielu już ludzi wie.
