Socjonika ma ten sam rodowód co MBTI, czyli wywodzi się z teorii Junga tyle że jak ktoś w wątku Socjobullshit zauważył, z uwagi na to że oba modele rozwijały się po dwóch stronach żelaznej kurtyny, wyewoluowały w zupełnie innych kierunkach. Na Zgniłym Zachodzie potencjał MBTI szybko został dostrzeżony przez branżę HR, która wykorzystała je jako narzędzie przy doborze odpowiednich kandydatów do pracy na danym stanowisku posiadających odpowiednie cechy osobowości. Dlatego też jeśli interesuje nas czysto praktyczne zastosowanie socjoniki, możemy ograniczyć się do podstawowych dychotomii opisanych przez Junga - absolutnie wystarczą one do tego, żeby określi nasz własny potencjał czy przy pomocy odpowiednich pytań określić potencjał innych osób. Wszystko można zobaczyć sobie np. na tej stronie. Link
Jednak socjonika ma w swoim dorobku coś, czego nie ma w MBTI, czyli relacje. Wprawdzie na polskiej stronie o socjonice zostały one napisane w moim odczuciu w strasznie toporny sposób, to jednak widzę, że mimo wszystko mogą mieć pewien potencjał. Bardzo mi się nie podobało stwierdzenie, że relacje są potencjalne, bo traktowałem to jako dupochron, gdyby jednak okazało się, że Twój dual jest skończonym idiotą, a nadzorca okazał się najlepszym przyjacielem, bo to też jest możliwe. Jednak jakby się temu bliżej przyjrzeć, to jednak to stwierdzenie ma sens, tylko do jego opisania użyto nieodpowiedniego słowa. Potencjalne oznacza pozostawiające ogromne pole do interpretacji, czyli bezużyteczne. Relacje moim zdaniem opierają się na wielu czynnikach "pozasocjonicznych", które decydują o tym jak relacje się potoczą, jednak relacja socjoniczna ma tu pewne znaczenie, czasami mniej, czasami bardziej ważne, w zależności od tego, na czym się dana relacja opiera.
Jeśli chcemy patrzeć na relacje pod kątem socjoniki, wtedy nie mozna się ograniczać tylko do podstawowych dychotomii Junga, ale poznać zasady działania modelu A. Jako że nie lubię czysto analitycznego podejścia, przedstawię go najprościej jak się da.
Zacznijmy od wymiarów funkcji bo to na nich cały model A się opiera. Funkcje mają 4 wymiary: 1 - osobiste doświadczenie, 2 - normy społeczne, 3 - dopasowanie do sytuacji, 4 - rozwój w czasie.
Funkcje 1 - wymiarowe, czyli 4 i 5 s u nas najsłabsze i mogą funkcjonować tylko w oparciu o nasze własne doświadczenie. Jeśli działamy na znanym nam polu - wszystko jest ok, jeśli jednak choćby o milimetr wyskakujemy poza nasze doświadczenie - wtedy zaczynają się schody. Problem w tym, że każda sytuacja jest inna i kiedy jesteśmy zmuszeni korzystać z funkcji 4 i 5, wtedy próbujemy odnosic się do naszego własnego doświadczenia, co powoduje że nasza aktywność w zakresie tych funkcji wygląda strasznie topornie dla osób, u których są one silne, a zwłaszcza silne i cenione (ale o tym później). Warto tutaj odróżnić funkcję 4 od 5 - obie są jednowymiarowe, jednak funkcja 4ta jest nieceniona, co oznacza że najchętniej byśmy sobie nią nie zawracali głowy i z góry uważamy za nieistotną. W normalnych warunkach nas nie boli, jednak w otoczeniu osób które mają ją w funkcji 1 i 2 zaczynają się kłopoty - po prostu nie wiemy, czego ci ludzie od nas chcą i czujemy się jakbyśmy byli zmuszani do zrobienia czegoś dla nas niepotrzebnego i zarazem niemożliwego (ale to tylko teoria, wszystko zależy od konkretnej sytuacji).
Natomiast funkcja 5ta, mimo że jest tak samo słaba jak 4ta, jest ceniona, a to oznacza że choć czujemy się na jej polu tak samo bezbronni, to jednak z chęcią witamy pomoc w tym zakresie i podziwiamy osoby, u których jest ona silna (co jest motorem dla relacji dualnej, aktywacyjnej i semidualnej, ale to znowu tylko teoria i należy ją rozpatrywać pod kątem konkretnej sytuacji).
Ok, dalej mamy funkcje 2-wymiarowe, czyli oparte na normach społecznych. Czyli w skrócie: wiemy teoretycznie jak dana funkcja powinna wyglądać, żeby było dobrze i żeby inni ludzie się krzywo nie patrzyli. Te funkcje to 3 i 6 i znowu mamy rozdział na cenioną i niecenioną. Nieceniona funkcja roli objawia się tym, że świadomie czujemy braki na tym polu i staramy się je jakoś lepiej lub gorzej nadrabiać (i to właśnie ta funkcja jest najbardziej narażona na odstrzał a nie polar) i najlepiej nam się funkcjonuje w warunkach nie wymagających używania funkcji roli.
Z kolei funkcja 6, aktywacyjna działa w ten sposób, że świadomie chcemy jej używać, ale nie wiemy jak. Dlatego bardzo chętnie uczymy się jej "obsługi", co przekłada się na to, że czasami możemy przeginać w jej używaniu, bo po prostu nie znamy granic pomimo tego, że nie chcemy na siebie ściągać kłopotów (dlatego im człowiek starszy, tym wybryki ze strony funkcji aktywacyjnej zdarzają się coraz rzadziej - po prostu coraz lepiej idzie nam jej używanie).
Dalej mamy funkcje trójwymiarowe, czyli takie których używamy całkiem sprawnie ale tylko "tu i teraz", w oparciu o konkretną sytuację. Jak już wiemy, jedna z nich funkcja 2 zwana kreatywną będzie ceniona, a funkcja 7, ignorująca - nieceniona. Funkcja kreatywna działa bardzo sprawnie w oparciu o doświadczenie oraz "półfabrykaty" dostarczone jej przez funkcję wiodącą - sama w sobie nie działa. Natomiast funkcja ignorująca jest teoretycznie bardziej biegła w obróbce informacji, które pod nią podchodzą, jednak jest ona uważana za bezużyteczną, strasznie gmatwającą to co powinno być proste oraz upraszczającą bardziej złożone rzeczy. Często na informacje podchodzące pod moją funkcję ignorującą (Ti) mówię "jazdą z Warszawy do Pruszkowa przez Szczecin".
I na końcu mamy funkcje 4-wymiarowe czyli uwzględniające rozwój sytuacji w czasie. Ceniona pierwsza funkcja jest rdzeniem naszego postępowania i działanie wszystkich innych funkcji jest pod nią podporządkowane. Należy jednak zauważyć, że działanie 1szej funkcji jest dla nas bardzo oczywiste i często nawet tego nie zauważamy (dlatego długo nie uważałem się za Te egowca, żaden ze mnie dyrektor ani przedsiębiorca
), natomiast dla innych jest ona bardzo wyraźna. Z kolei 8 funkcja demonstracyjna również jest tak samo biegła w posługiwaniu się informacjami jak funkcja 1sza, ale używamy jej głównie jako wsparcia dla funkcji wiodącej - samą w sobie uważamy za rodzaj intelektualnej/emocjonalnej rozrywki i nie widzimy większego sensu w posługiwaniu się nią.Tyle wystarczy na początek. Zapraszam do dyskusji oraz sugestii o tym, co dalej pisać.
Dychotomie Reinina czyli to o co pytasz to jest jedna z tych ślepych uliczek w socjonice, którymi nie ma co się sugerować. W teorii strategia to skupianie się na jakimś długoterminowym celu, a taktyka to skupianie się na krótkoterminowych działaniach i "zobaczymy co z tego wyjdzie". W praktyce zarówno ten podział jak i wszystkie dychotomie Reinina to jedno wielkie g...o prawda, co dobitnie pokazał 
Te wszystkie pseudonaukowe wyjaśnienia dlaczego coś łączy się z czymś wydawały mi się zwykłym laniem wody mającym oczarować czytelnika mądrymi zwrotami, ale niczego nie tłumaczącym.
W sumie to bardziej mogłyby być podobieństwa między Wielką Piątką i MBTI, niż socjoniką.
. Mógłbym podawać więcej takich przykładów, żeby udowodnić, że o podziale na kluby możemy zapomnieć.
Potrafią mieć rozkminy na jakie nie Ne-dominant w życiu by nie wpadł. Si - bazowcy lubią tą ich pozytywną głupkowatość i to właśnie ona chyba nakręca całą relację