Funkcja roli

[eszpe]

Dwójka - pomoże ci nawet wtedy gdy nie potrzebujesz pomocy

[Szej-Hulud]

Ja też dorzucę swoje pięć groszy i powiem, jak moje(domniemane) Se w roli się sprawuje Będę posiłkował się opisem ILE z socjonika.pl, żeby było bardziej przejrzyście.

ILE ma problem z zabraniem się za nudną i żmudną pracę po prostu z poczucia obowiązku. Kiedy jest do tego zmuszony, jego brak dyscypliny mocno daje mu się we znaki. Z tego powodu Wynalazca czuje się bardziej komfortowo, kiedy jego harmonogram jest elastyczny i może zająć się tym, co w danym momencie wydaje mu się najbardziej interesujące.

Coś w tym jest, niemniej zawsze staram się, aby praca nie była dla mnie nudna. Objawia się to tym, że często jestem naprawdę zainteresowany("oczarowany") tematem(zadaniem), w którym inni dostrzegają kolejny nudny obowiązek. W praktyce pewnie czyni mnie to w ich oczach nawiedzonym lub dziecinnym, ale nikt nie powiedział mi tego wprost, więc to tylko przypuszczenia. I fakt, lubię "przerzucać" zajęcia w harmonogramie, niemniej jakoś potrafię się zmusić- najczęściej jednak w ostatniej chwili. Ciekawe zadania najczęściej wykonuję ze znacznym wyprzedzeniem, o ile tylko mam taką możliwość.

Z reguły jest w stanie utrzymać tylko krótkie okresy wytężonej aktywności.

Nie wiem, jak to rozumieć Okresy są krótkie, ale jest ich dużo- powiedziałbym, że są sinusoidalnie zmienne... Chyba, że ktoś mnie zmotywuje, ale to nie jest najłatwiejsze- znaczna część "motywatorów" działa mi po prostu na nerwy, zaś ci, którym to wychodzi mają tę zdolność chyba we krwi(albo w bloku ego, hehe. Myślę o Fe.). W takim wypadku pracuje mi się znacznie lepiej i ogólnie praca sprawia mi jakąś przyjemność.

ILE nie lubi zmuszać ludzi do robienia czegoś i nie lubi ludzi, narzucających innym swoją wolę, dlatego też źle znoszą bezpośrednie polecenia. Często nie tolerują wykorzystywania władzy w ten sposób i sprzeciwiają się nadużyciom siły.

Z tym utożsamiam się w 100%. Gdy byłem ministrantem(jednym ze starszych, a nawet najstarszym w parafii) zdarzało się, że młodsi oczekiwali ode mnie podzielenia obowiązków między nimi. Czułem się bardzo nieswojo, bo z jednej strony nie wiedziałem co kto umie, a z drugiej- nie chciałem tych dzieciaczków do niczego zmuszać. A ludzie, którzy się rządzą działają mi niesamowicie na nerwy, czuję się tak, jakbym musiał w każdej chwili być przygotowanym na odparcie ataku- może nie przy wszystkich, ale przy dość znacznej części z nich. Użycie siły w celu osiągnięcia celu jest jednym z najbardziej obrzydliwych(przepraszam, jeśli kogoś w tej chwili uraziłem) w mojej ocenie zachowań.

Jeśli agresywne Se przyprze go do muru, niegroźnie wyglądający ILE natychmiast stawi czoła zagrożeniu i zaatakuje je z zadziwiającą biegłością.

Czasem tak, ale chyba znacznie częściej wolę zrobić unik, trzymając się wykorzystanej tu metaforyki Chyba "przyparcie do muru" jest tutaj słowem-kluczem. W 9 na 10 przypadków, jeśli tylko mam możliwość uniknięcia konfliktu, to uniknę go, o ile jestem w stanie zapanować nad emocjami. Ktoś, kto nie widział mojego wybuchu raczej nie uwierzy, że człowiek tak "spokojny"(często tak się o mnie mówi) może w jednej chwili zmienić się w miotacz obelg ociekających ironią i sarkazmem, na pozór pozbawiony jakichkolwiek hamulców. Nie, żebym był z siebie z tego powodu jakoś dumny.

Wynalazca oddziałuje na społeczeństwo na ogół z pozycji kogoś, kto rozumie jak działa świat, a nie poprzez materialne wpływy. Na przykład chętniej działa jako doradca kogoś będącego u władzy niż piastuje oficjalne stanowiska – zgodzi się objąć jedno z nich tylko, jeśli będzie to konieczne (i nie będzie innych chętnych).

Otóż to. Chętnie posłużę radą, wytłumaczę co i jak, kto z kim, po co i dlaczego- ale nie chcę, aby ostateczny ciężar podjęcia decyzji czy też przewodniczenia czemuś padł na mnie- chyba, że zmusi mnie do tego poczucie obowiązku połączone ze świadomością, że sobie poradzę(ale nie jedno z tych dwóch samo w sobie, wszystko albo nic!).