Enneagram

Oj, z tym brakiem użalania się nad sobą to nie byłabym taka pewna ;]

W zdystansowanych formalnych relacjach ten typ ma chyba tylko zalety. Tam gdzie ja wymiękam i się poddaje jak nie widzę sensu albo celu iść tą drogą, czy po prostu mam czegoś już dosyć - oni nieustępliwie idą jak czołg. Drobiazgowość to kolejny atut - są niezastąpeni w doszlifowywaniu welu rzeczy nadając im ostateczny kształt. Odporność na nudę to chyba najbardziej wybitna cecha tego typu i jego największy atut.

History is full of Ones who have left comfortable lives to do something extraordinary because they felt that something higher was calling them. During the Second World War, Raoul Wallenburg left a comfortable middle-class life to work for the protection of thousands of European Jews from invading Nazis. In India, Gandhi left behind his wife and family and life as a successful lawyer to become an itinerant advocate of Indian independence and non-violent social changes. Joan of Arc left her village in France to restore the throne to the Dauphin and to expel the English from the country. The idealism of each of these Ones has inspired millions.

z http://www.enneagraminstitute.com/TypeOne.asp
Aż mi ciarki przeszły. Ciekawe co mi kiedyś do łba uderzy żeby żonę porzucić i iść zmieniać świat

o, a gdzieś podawali Gandhiego jako 9.
Ale ja się spierać nie zamierzam
choć zdaje mi się że 9 mogłoby tak postąpić, dać się poprowadzu=ić komuś, lub samemu zrezygnować z takiego życia z rodziną bo za dużo sprawiają mu kłopotu zwyczajne codzienne czynności, męczą itepe a gdzieś obok jest cel który owe 9 mogłoby efektywniej i z zapałem wykonywać.

Ja tam nie wiem, czy 1 może zainspirować miliony. Chciałybyśmy, ale dłubiemy się w detalach. Najlepsze, co przychodzi mi do głowy to babcia, która opowiada dzieciom historyjki z morałem, a potem idą wszyscy do ogródka i pod komendą babci sadzą marchewkę, bo to jest pożyteczne zajęcie.

Nie wiem, czy byłoby to możliwe, kwestia szczęścia... Ja mam zazwyczaj zdecydowane poglądy na jakiś temat, ale jak je wyrażam, to inni od razu zaczynają po mnie jeździć i mieć pretensje, zamiast zwracać uwagę na treść . Czasem jak z kimś rozmawiam prywatnie, to moje dobre rady są traktowane poważnie (co mnie zaskakuje, bo zazwyczaj po prostu mówię, co uważam, ale nie zmuszam nikogo do ich stosowania, bo ludzie i tak robią co chcą...). Cieszy mnie, jeśli komuś pomogę, ale wyrażanie poglądów wśród jakiejś większej grupy osób zazwyczaj kończy się porażką

wyrażanie poglądów wśród jakiejś większej grupy osób zazwyczaj kończy się porażką

ale różnica polega na tym że Ty nie zrezygnowałaś ze swojego wysokiego statusu społecznego i nie zeszłaś do biednych ludzi by dzieliĆ z nimi ich ciężki żywot; innymi słowy nie jesteś autorytetem poprzez dokonanie czegoś wielkiego. Tak mi się wydaje.

Wyżej wymienieni postawili WSZYSTKO (albo coś bardzo ważnego np. życie , czy pozycję) na jedną kartę przez co zdobyli szacunek (ludzi ulicy:P) a za nim posłuch i miejsce w pierwszym rzędzie w panteonie prawdziwych bohaterów

car II pisze:ale różnica polega na tym że Ty nie zrezygnowałaś ze swojego wysokiego statusu społecznego i nie zeszłaś do biednych ludzi by dzieliĆ z nimi ich ciężki żywot

Nie, ponieważ ja sama nie posiadam wysokiego statusu społecznego i jestem jedną z biednych ludzi... ale mimo wszystko mam ukształtowane poglądy na pewne tematy, a ludzie po prostu nie lubią, kiedy mówi im się prawdę.

Mój ukochany był jedynką. To podobno najbardziej romantyczne i najbardziej toksyczne połączenie, jakie można sobie wyobrazić. Ja, jako szalona i niepoukładana dwójka, i on - najbardziej perfekcyjna wersja jedynki, jaką można sobie wyobrazić. Oboje w stresie.

Lubię w jedynce:
profesjonalizm
prawdę, którą głoszą - sememu sobie i otoczeniu
zdolność utrzymania porządku - w domu, w pracy i w swojej głowie
zdolność kontrolowania emocji, nawet w największym stresie
przywiązywanie uwagi do detali - do pięknych rzeczy
SZACUNEK dla samego siebie

.

Oj nie byl zdrowy, nie był
Ja byłam bezranicznie zakochana.

Zawsze sie podziwia to, że ktoś jest inny od Ciebie - jeśli tych cech charakteru ci brakuje i pragniesz je mieć.
A ja jestem niereformowalną bałaganiarą i mam słomiany zapał.

posty połączone, korzystaj z opcji edycji/ewutek

Moja teoria na to: może jesteś jedynką, ale bez obsesji odkładania wszystkiego na swoje miejsce. Może lubisz kontrolować swój świat na inne sposoby.
Mój brat jest jedynką: ale w domu pozwala sobie na bałagan i luz. A w pracy zupełna odmiana.

Osobiście również nie jestem aż tak skrajnie "obowiązkowa", raczej przygotowuję się na wykłady i do pracy, ale potrafię przyjść np. 40 min spóźniona na zajęcia, ale za to z perfekcyjnym makijażem i dobrą stylizacją. Mam też coś takiego, że nie pójdę na zajęcia/wykłady/szkolenie jeśli nie jestem bardzo dobrze przygotowana. Także nie wiem czy z tą dobrą organizacją czasu, brakiem spóźniania i idealnymi manierami to w 100% prawda.

Natalia20 pisze:potrafię przyjść np. 40 min spóźniona na zajęcia, ale za to z perfekcyjnym makijażem i dobrą stylizacją.

Czyli sama wybierasz, co jest ważne. W takim razie dwa jakże podchwytliwe pytania:
- jeżeli ktoś zwróci uwagę na spóźnienie, to jak reagujesz?
- jeżeli ktoś zwróci uwagę na nieperfekcyjność makijażu/stylizacji, to jak reagujesz?

Szacun za odświeżenie tematu po 7 latach

Ja w 1 lubię energię i chęć zmiany świata na lepsze, i mimo że łatwo wpadaja w gniew który może na początku powodować dyskomfort łatwiej sobie z tym gniewem poradzic niż z gniewem 8.

No i lubię jak jedynka ma fazę na sprzatnie i posprząta łazienkę tak, że nawet te elementy o których wszyscy juz zapomnieli błyszczą

boogi pisze:

Natalia20 pisze:potrafię przyjść np. 40 min spóźniona na zajęcia, ale za to z perfekcyjnym makijażem i dobrą stylizacją.

Czyli sama wybierasz, co jest ważne. W takim razie dwa jakże podchwytliwe pytania:
- jeżeli ktoś zwróci uwagę na spóźnienie, to jak reagujesz?
- jeżeli ktoś zwróci uwagę na nieperfekcyjność makijażu/stylizacji, to jak reagujesz?

Szacun za odświeżenie tematu po 7 latach

W przypadku spóźnienia -jeśli to ktoś z wyższą pozycją to przepraszam i ładnie się uśmiecham, a jeśli znajomy to zazwyczaj staram się obrócić sytuację w żart, raczej unikam tłumaczenia się, chociaż mam do tego tendencje.
A jeśli chodzi o nieperfekcyjność makijażu czy ubioru to... wkurzam się, szczególnie jeśli poświęciłam na to sporo czasu, próbuję przekonać innych do mojego zamysłu, a jeśli ktoś się przyczepi o nie wiem.. nierówne kreski to najpierw próbuję wytłumaczyć, że się starałam, ale wewnętrznie sama siebie opieprzam, że mogłam zrobić to lepiej.

Ano właśnie tak ucichło na tym forum ostatnio. Trzeba coś z tym zrobić.