Zgadza się, tłumienie emocji może być opłakane w skutkach. W szczególności może skutkować objawem psychosomatycznym takim, jak napięcie mięśni i w efekcie usztywnienie ciała, m.in. zaś z tego powodu Jedynki często są faktycznie "sztywniakami".
Nieuzewnętrzniony gniew u Jedynki dodatkowo powoduje żal i frustrację.
Jeżeli odnosić się bezpośrednio do tematu - to nie jestem agresywny (i wiem, że bycie agresywnym wcale nie rozładowuje mi stresu - wręcz przeciwnie, nazbieram go wtedy więcej, bo uważam że agresja nie jest właściwie do niczego dobra). Chyba, że pytasz o agresję kierowaną względem siebie?
Jeżeli odnieść się do pytań zawartych w pierwszym poście tego wątku, to:
yusti pisze:Jak wywalacie Jedynki swoje główne uzależnienie?
Głównym uzależnieniem ("grzechem") Jedynki jest Gniew, a właściwiej Żal powodowany przez stłumiony gniew (bo inne typy, szczególnie Ósemki ale też Dziewiątki, często przejawiają gniew - zaś Jedynki tłumią swój gniew, więc nikt go nie zauważa, więc pojawia się w nich żal, spowodowany stłumionym gniewem, żal powstały przez to że nikt nie zwraca uwagi na to na co zwraca uwagę Jedynka). Jak więc wywalam swój żal?
Otóż, przede wszystkim rzadko to robię.
Krzyczenie na innych, które swego czasu praktykowałem, o byle bzdurę (gdy się już odpowiednio zestresowałem, to potrafiłem tak na kogoś z krzykiem wylecieć, że hoho
i potem się mnie bali) nie skutkowało niczym dobrym dla mnie ani dla drugiej strony: jako, że gdy wybuchłem to wyrzucałem z siebie wszystkie żale także za stare czasy (w krzyku wymieniałem rozmówcy *wszystkie* błędy jakie popełnił, a nie tylko aktualny), co z jego strony powodowało zwykle reakcję (całkiem sensowną) pytaniem "to czemu wcześniej o tym nie powiedziałeś?" Ano, nie powiedziałem bo tłumiłem w sobie. A rozmówca od tego momentu uważał mnie za jednostkę niezrównoważoną psychicznie i dalej już było tylko gorzej.
Aktualnie jeżeli zobaczę czyjś błąd (a widzę ich wiele, oj bardzo jestem wyczulony na drobiazgi), to daję sobie chwilę na zastanowienie: czy warto się tym zajmować, czy też może jest to drobiazg niegodny tak naprawdę uwagi i wynika bardziej z mojej kompulsji, niż z jakiegoś racjonalnego powodu. Wiadomo, kafelki powinny być ułożone równo, ale literówki to już nauczyłem się odpuszczać. Jeżeli jest to błahostka - to odpuszczam. Wiem, że będzie to dobre i dla mnie, i dla drugiej strony. Jeżeli jest to coś poważniejszego, to też zastanawiam się przez chwilę (byleby za długo tego w sobie nie dusić - nie szukać *idealnego* rozwiązania jak coś komuś powiedzieć
) jak to powiedzieć, a potem po prostu mówię - bez względu na to, czy wiem już jak to powiedzieć, czy też jeszcze nie wymyśliłem sposobu. Staram się w tym momencie zawsze o to, by drugiej stronie przekazać suchą informację ("W tym zdaniu jest literówka") przede wszystkim bez oceniania ("Ty baranie, zrobiłeś literówkę") i bez generalizowania ("O, znowu literówka, ty zawsze je robisz" - słowo "zawsze" jest kwantyfikatorem ogólnym, wcale tutaj niepotrzebnym) i raczej też nie dokładam swoich emocji, chyba że chcę komuś zwrócić uwagę, że coś jest dla mnie ważne (w takim wypadku powiem "Zależy mi, żebyś nie robił literówek", ale już staram się nie mówić "Nie lubię kiedy tak niechlujnie piszesz, popraw się" bo to jest wyrzutem i ulaniem własnego żalu, a nie informacją lub prośbą).
Krótko mówiąc: jeżeli trafiam na problem i czuję, że zaraz się on we mnie skłębi, że będzie mnie coś gryzło, to mówię o tym od razu tak, by wyrzucić to z siebie wtedy, kiedy jestem w stanie nad tym zapanować i podać to jako zwykłą informację. Wiem, że jeżeli zatrzymam to nazbyt długo w sobie, to zmieni się to w potwora zżerającego mnie od środka - a przy wielu takich potworach (niedokończonych sprawach, niewypowiedzianych żalach) ciężko jest opanować swoje zachowanie by nie używać krzyku (lub innego rodzaju agresji) w komunikacji z drugą osobą.
Ponieważ Żal bierze się z powodu niedopatrzeń i niepoprawionych błędów, to kryterium wyboru podczas decyzji "czy tą niedoskonałością powinienem się zająć, czy też nie" jest dla mnie w tym momencie ocena zewnętrzna. Zadaję sobie czasem pytanie: "czy ten błąd widzę tylko dlatego, że potrzebuję jakiś widzieć, czy też może on tutaj jest faktycznie, nie jest tylko moim złudzeniem i inni też zwróciliby na niego uwagę?" Ponieważ jestem nieufny w swoje decyzje, to nie boję się pytać innych o zdanie w takich momentach: "czy warto to poprawić? czy to jest ważne?". Czasem okazuje się, że jest ważne, często zaś że nie ważne. Oczywiście odpowiedzi innych nie traktuję jak wyroczni bo wtedy nie miałbym wcale własnego zdania
tak więc jeżeli wszyscy mówią "nie" (bo nie mają problemów takich jak ja z akceptowaniem niedoskonałości - za chwilę o tym więcej), zaś mój idealizm mocno mówi mi "tak, warto" to ufam swojemu instynktowi. Im lepiej jestem rozwinięty, tym lepszą mam ocenę sytuacji oraz wartości i znaczenia podejmowanych decyzji, tak więc coraz częściej mogę polegać na swojej, rozwijającej się wciąż, intuicji i ocenie sytuacji.
Podsumowując jednym zdaniem: jeżeli coś mnie gryzie, to o tym mówię, wyrzucam to z siebie od razu, nigdy nie tłumię.
yusti pisze:Jak zaakceptować niedoskonałości i jak ma się to do idei rozwoju?
Zaakceptować "po prostu".
I to w sumie mógłby być koniec odpowiedzi bo jest już ona pełna, mimo wszystko jednak rozwinę ją. Otóż - owe "niedoskonałości" to *przede wszystkim* (aczkolwiek nie zawsze - o tych momentach teraz nie mówię) niedoskonałości które widzimy tylko my - Jedynki. A widzimy je dlatego, że musimy je na widzieć - jest to kompulsja tym mocniejsza, im niższy jest poziom rozwoju jest naszej osobowości. Pisałem powyżej, że gdy widzę "niedoskonałość", to zastanawiam się czy faktycznie jest to "niedoskonałość obiektywnie istniejąca", czy też sobie ubzdurałem i jest to "niedoskonałość widziana przeze mnie subiektywnie i tylko ja mam z tym problem". W takich wypadkach proszę o pomoc innych, dorzucając informację o nich do danych, na podstawie których podejmę decyzję. Jeżeli okazuje się, że ta niedoskonałość istnieje tylko w moim umyśle i tylko ja ją widzę, to zastanawiam się jeszcze dodatkowo jak bardzo dla mnie, prywatnie, jest to ważne. Jeżeli bardzo mnie "dotyka" owa niedoskonałość, to zwykle próbuję coś z tym zrobić, lub się pogodzić. Jeżeli nie ma jednak na mnie wyraźnie mocnego wpływu, to godzę się na nią, akceptuję ją. A najlepiej - jeżeli uda mi się w takim wypadku zaakceptować fakt, że nie jest to niedoskonałość, a jedynie jest to dla mnie niedoskonałość - subiektywnie odczuwana. W celu uzyskania tej ostatniej odpowiedzi, stosuję dodatkowe kryterium.
Tym kryterium jest Prawda. Szukajcie Prawdy a Prawda was wyzwoli, czy jakoś tak. Doszedłem do wniosku, że to nie są puste słowa, aczkolwiek stosuję je w dosyć prosty sposób. Otóż, na przykładzie: kiedyś nie mogłem powstrzymać się od generalizacji i mówiłem "Znowu zrobiłeś literówkę, ty zawsze je robisz, weź już przestań!" ale, jeżeli wziąć na sucho, logicznie, wypowiedziane przeze mnie zdanie, to bardzo łatwo jest je zanegować. Otóż, jeżeli da się znaleźć chociaż jedno słowo w którym mój rozmówca nie zrobił literówki (a zazwyczaj da się znaleźć takie słowo
) to już w tym momencie nie mogę użyć kwantyfikatora ogólnego pod postacią słowa "zawsze". Bo znalazłem kontrprzykład - skoro jest jedno słowo bez literówki, to "nie zawsze" robi ktoś literówki. Co najwyżej mogę od tego momentu powiedzieć "często", albo "zazwyczaj". A to już ma całkiem inny wydźwięk. Nie skreśla osoby całkowicie, daje szansę na zmianę. Powiedzenie "zawsze" jest mocno skrajne i opisuje pewną cechę stałą, a więc niezmienną (przynajmniej w domyśle). Powiedzenie "zazwyczaj", "często" daje możliwość zmiany, np. na początek dyskusji "jak często? w 20% czy w 80%?" itp.
Istnieje wielka różnica pomiędzy Prawdą obiektywną, a moją prawdą, chwilową, bo przecież ja w danej chwili widzę wspomnianą literówkę, jestem cały skupiony (zafiksowany) tylko na niej i jest ona dla mnie w danej chwili całym światem - więc czuję się uprawniony do powiedzenia "Ty ZAWSZE robisz literówki", ale - w świetle Prawdy popełniam błąd logiczny. Krok w tył, chwila oddechu, oddzielenia emocjonalnego od tego problemu, spojrzenie chłodnym, logicznym (Intelekt - pomijany Ośrodek u Jedynki!!!) okiem na sytuację i będzie wszystko OK.
Tak więc, kiedy pojawia się na horyzoncie jakaś zauważona przez Ciebie, Jedynko, niedoskonałość, i uważasz że powinnaś zgłosić ją całemu światu, to zapytaj się siebie samej: czy to jest Prawda? Czy też moja kompulsja wynikająca z Żalu spowodowanego stłumionym i niewyrażonym wcześniej Gniewem?
Myślę, że dla Jedynki poszukiwanie Prawdy (tej obiektywnej) będzie ważniejsze niż poszukiwanie prawdy subiektywnej ("bo mi się wydaje, że tak być powinno!" - smerf Ważniak...) - dla mnie jest.
Aha, chętnie korzystam z pomocy innych w określaniu "ważności" niedoskonałości, gdyż wiem, że ja pomagam dokonywać im etycznych wyborów (ze względu na swój mocny moralny kompas wewnętrzny), a pomagam tym lepiej im lepiej sam jestem rozwinięty - więc śmiało proszę ich o pomoc w ocenie niektórych sytuacji by tym lepiej później umieć samemu oceniać kolejne i tym lepiej się rozwijać - w efekcie czego jako lepiej rozwinięty pomogę lepiej im - i tak staram się napędzać tę spiralę wspólnego wzrostu
Ostatecznie odpowiadając na pytanie "jak zaakceptować niedoskonałości i jak ma się to do idei rozwoju", odpowiadam: uznać, że możliwe jest, iż część z tych niedoskonałości może być tylko naszym wymysłem (kompulsją) - i konfrontować te przekonania ze spojrzeniem innych osób. Idea rozwoju tutaj przejawia się chociażby w tym, że od innych ludzi nauczymy się chłodniejszego, bardziej logicznego spojrzenia na pewne sprawy.
yusti pisze:Przecież rozwój to uświadomienie sobie niedoskonałości, wzgardzenie nimi, i dzięki temu ich zmiana. jest motywacja do działania.
Samo uświadomienie sobie niedoskonałości, to jedynie jeden z kroków w trakcie rozwoju - może z niego niewiele przyjść, jeżeli tylko na uświadomieniu się skończy, a nie pójdzie za tym żadna realna akcja (działanie wsparte *także* Intelektem, a nie tylko Emocjami).
Wzgardzenie niedoskonałościami - nigdy tak na to nie patrzyłem, nie jestem pewien czy rozumiem w sumie tę ideę: co mogłoby dać wzgardzenie niedoskonałościami? I tak naprawdę którymi: własnymi (wewnętrznymi) czy widzianymi w świecie zewnętrznym, poza sobą? Jeżeli "wzgardzenie" oznaczać by miało, iż uznamy, że nasza (wewnętrzna - nasza osobista) niedoskonałość (Żal powodowany stłumionym Gniewem, i z tego Żalu (motywacji) wynikające pewne nasze zachowania) jest zła i chcemy ją porzucić na rzecz rozwoju Lepszej Wersji Siebie - to tak, jestem za. Jeżeli zaś idzie o jedynie wzgardzenie (rozumiane jako ignorowanie) niedoskonałości świata wewnętrznego (olewam, nie przejmuję się tym jaki jestem - niezdrowa Siódemka bez zahamowań) oraz zewnętrznego ("nie ma problemów, bawmy się!"), pomijanie ich na siłę mimo że nas często drażnią - to jestem przeciwny. "Radzenie" sobie z niedoskonałościami w taki sposób przyniosłoby krzywdę, a nie pożytek.
Rozwój - to (świadoma bądź nie) zamiana złych nawyków na dobre. A z nawyków składamy się wszyscy... nabraliśmy je przez lata. "Najpierw my tworzymy nawyki - z czasem nawyki tworzą nas."
. Waliłam jeszcze namiętnie w ENTER, ale to niestety ostatnio musiałam porzucić.. 
Poza tym comiesięcznym zgniataniem PETów nie bardzo znajduję rozsądne skuteczne ujście GNIEWu. gdy nie tłumię emocji, to wychodzę na dramatyzującą histeryczkę i nikt się nie liczy z moim słowem. Dlatego zawsze je tłumiłam... Ale teraz od dawna nie tłumię... Ale to jednak nie pomaga, Moze coś źle robię...
czyli "nie mam prawa...". Bo co z tego, że INFORMUJĘ mamę, iż nie mówi się wziąść" jak ona na to: "będę mówić jak chcę i nie zwraca się uwagi starszym!" 
ludzie nie doradzają bez posiadania w tym osobistych korzyści. Poddaję się pod manipulacje jak pod gilotynę. Niby dlaczego mieliby wysilać się na (mrzonkowy) obiektywizm? albo być w tym (równie iluzorycznie) konsekwentnymi? Nie nauczę się od innych ludzi tego. Ludzie to ludzie. Dostane tylko garść nowych opinii. Im więcej ludzi tym ich więcej, no i jeszcze zmieniają się w czasie lub sytuacji 
8) 