Strach przed popełnianiem błędów

[lusylia]

Jedynki maja to do siebie, ze nie chca niczego spaprac, wiec
a) albo pracuja nad "bezblednoscia" albo
b) powstrzymuja sie przed uczestniczeniem w tym czyms.

Opiszcie w jak wielkim stopniu strach przed pomylka zniewala podejmowanie przez Jedynki decyzji, albo powstrzymuje przed "doswiadczaniem zycia". W pewnym opisie Typu jest napisane, ze paradoksalnie (dla niektorych: naturalnie) popelnianie omylek jest kluczem do rozwoju i jest "szkola zycia"... ale wzbudza to we mnie scisk w klatce piersiowej, bo moze i odnosi sie z klesk jakies lekcje, ale ja nienawidze nawet mysli o przeszlych wiekszych potknieciach... Macie o tym jakas opinie? Identyfikujecie sie z tym?

[misiek]

niestety jest to jeden z moich głównych problemów... boję się niedoskonałości szczególnie w momencie gdy wiem że inni mają pierwsze doświadczenie za sobą... z regóły chcę dowiedzieć się maksymalnie dużo na dany temat a potem gdy już napradę uznaje że w teori jestem ekspertem przechodzę do wykonywania tego zadania... i najlepiej tak aby nikt tego nie miał szansy ocenić... po prostu paranoja...
wstydzę się tego że nie potrafię... oraz tego że się wstydzę przyznać że nie potrafię...
jeżeli nie muszę robić tego czego nie potrafię i nikt nie zauważy że nie potrafię się przyznać do tego że tak jest to będę siedział zamknięty i unikał tego do końca świata i jeden dzień dłużej...

nie lubie mojego tchórzostwa ale cóż... jestem jego świadom i walczyć z tym jest mi naprawdę trudno (ale robię ile mogę...)

[ivo7er]

Don Vito Corleone mawiał, że porażki nie przydarzają się tym, którzy traktują je jak osobistą zniewagę. Staram się do tego dostosowac, i brnąć na siłę w nowe doświadczenia, a o porażkach zapominać szybko i skutecznie. Niecierpię rozdrapywania w nieskończoność jednej nieudanej sytuacji, tylko po to, by po raz setny rozważyć, jak powinnam była postąpić. I to działa - porażki zdarzają mi się rzadziej, a ich skutek mniej boli. Metoda wypróbowana, wymaga siły autoperswazji, ale działa.

[misiek]

ja nie pamiętam żebym odniósł w moim życiu jakąś porażkę... póki co mój upór w dążeniu do celu połączony z omijaniem szerkim łukiem tego na czym się kompletnie nie znam sprawia że po prostu w życiu układa mi się tak jak bym tego chciał... wiem że nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych i w tym trwam... ale jak powiedziałem wcześniej czasami żeby za coś się zabrać muszę się długo przygotowywać...

[fryzjer]

Ja wycofuje swoją osobe, chyba, że ktoś umiejetnie mnie nakręci na podjęcie decyzji, ale to też łatwo ostanio przychodzi wielu osobom : (

[fra]

Tak jak ktoś wyżej napisał - nie biorę się za coś, jeśli się na tym nie znam, bo jest spore ryzyko, że tylko schrzanię sprawę. Krew mnie zalewa, jak przychodzę od koleżanki, np. piątki z jakimś problemem technicznym i pytam czy wie jak to i to zrobić, po czym ona mówiąć spokooojnie, że nie, bierze się za rozkręcanie mechanizmu na drobne częsci. Mam ochotę krzyczeć, zabić ją wrzeszcząc: "co robisz?! Skoro nie wiesz, czy ci wyjdzie, po co pchasz w to łapska?!" I Już płakać mi się chce że zepsute, amen, kaput! Nie cierpię niekompetencji! ...Z drugiej jednak strony w duchu po cichu podziwiam odwagę takich ludzi. Grzebią, grzebią i często im wychodzi. A nawet jak nie wychodzi, to nie wstydzą się tego, nie przejmują tym, próbują dalej i w końcu im się udaje. Ja tak nie potrafię. A już szczególnie próbować czegoś przy ludziach, w razie porażki to przecież taaaaka straaaszna kompromitacja. Wiem, że to głupie, ale strasznie wstydzę się wszelkich słabości. Wolę przyznać się otwarcie, że nie uczestniczę w czymś, bo nie mam o tym zielonego pojęcia niż robić z siebie idiotę.
I problem w tym, że o wielu rzeczach nie mam zielonego, podstawowego nawet pojęcia! Bo metoda prób i błędów to nie dla mnie.
Ale w zaciszu własnego domu, jak nik nie widzi... zdarza mi się potrenować
Wiem, okropne to i godne pogardy, ale prawdziwe

[akwa]

Studia spowodowały, że musze bardziej pracować nad zmierzaniem się z moim strachem przed spapraniem czegoś. W końcu jak czegoś nie zrobię, a wymaga ode mnie tego zaistniała sytuacja, to w tym momencie przegrywam i jeśli się tego nie nauczę teraz to kiedy?
Podpunkt a i b w temacie zależnie od sytuacji przeplatają się u mnie w życiu z przewagą a

[Greensleeves]

strach przed popełnianiem błędów u mnie objawia się pod nieco inną postacią.

Uwielbiam dochodzić rozwiązywać problemy metodą prób i błędów. Nawet gdy istnieje gotowe rozwiązanie, często wybieram inne by się przekonać "co by było, gdyby...". Błędu nie traktuje jako pomyłki, a jako nowe doświadczenie. Jednak ten odchył wykształcił się u mnie przez chorą część jedynkowości. W dzieciństwie ze wstydu przed zadawaniem innym osobom pytań wolałem samemu szukać rozwiązania. Często przynosiło to opłakane skutki. Ale z czasem, po wyprostowaniu blach w głowie, przyniosło to pozytywny efekt-w umyśle narodził się duch małego poszukiwacza

Natomiast nadal występuje u mnie strach przed rywalizacją. Skrzydło 1w2 sprawia że staram się wszystkim przymilać. Zarówno przegrana jak i wygrana podczas rywalizacji rodzi strach przed odrzuceniem.

[Revania]

Jeżeli popełnię błąd i zdążę go naprawić, zanim inni zauważą, to jest OK. Jeśli ktoś zauważy, to od razu mam wręcz samobójcze myśli, uważam, że jestem idiotką, do niczego się nie nadaję i wszyscy naokoło są lepsi ode mnie. (za to jak coś mi się uda i ktoś mnie pochwali, to czasami mam przerost własnego ego xDDDD)

Często nie chcę podejmować dyskusji na jakiś temat lub w ogóle o czymś rozmawiać, dopóki nie czuję, że wiem wystarczająco dużo, żeby kogoś przegadać. Jeżeli przegrywam, to moja duma jest urażona i bardzo mi wstyd.

Jednym z przykładów tego, że nie lubię porażek jest to, że jak raz pomyliłam basistę z gitarzystą z mojego ulubionego zespołu (no tak wyszedł na zdjęciu podobnie, cholera...), to po prostu popłakałam się... Głupie, nawet bardzo. Wiem, że zbyt często przesadzam

[Rosveen]

I wychodzi moje połączenie z Jedynką...

Też tak mam. Nie mogę popełnić błędu, po prostu nie mogę! Jeszcze pal sześć, jeśli nikt nie zauważy, ale jeżeli zauważą... Załamanie. Wrażenie, że jestem kompletnie beznadziejna, wszyscy inni są lepsi i postanowienie, że nigdy więcej się nie zabiorę do tego, w czym popełniłam błąd.

Krew mnie zalewa, jak przychodzę od koleżanki, np. piątki z jakimś problemem technicznym i pytam czy wie jak to i to zrobić, po czym ona mówiąć spokooojnie, że nie, bierze się za rozkręcanie mechanizmu na drobne częsci. Mam ochotę krzyczeć, zabić ją wrzeszcząc: "co robisz?! Skoro nie wiesz, czy ci wyjdzie, po co pchasz w to łapska?!" I Już płakać mi się chce że zepsute, amen, kaput!

Znam to, oj znam... Z takich właśnie względów, kiedy mam zrobić coś, czego zrobić prawdopodobnie nie potrafię, nikogo nie może być w pobliżu. Bo jak jest, to cały czas boję się, co się stanie, jeśli się pomylę. Próbowanie nowych rzeczy tylko w samotności...

Da się z tym walczyć jakoś?

[Raven]

Nienawidzę. W moim życiu po prostu nie ma miejsca na porażki, a one cały czas się zdarzają. Wrr...

[car II]

paradoksalnie (dla niektorych: naturalnie) popelnianie omylek jest kluczem do rozwoju i jest "szkola zycia"... ale wzbudza to we mnie scisk w klatce piersiowej, bo moze i odnosi sie z klesk jakies lekcje, ale ja nienawidze nawet mysli o przeszlych wiekszych potknieciach... Macie o tym jakas opinie? Identyfikujecie sie z tym?

Kiedy myślę o przeszłych "wielkich" potknięciach to mam wrażenie, że było to tak dawno i w sumie nie wiem po co to tak wtedy przeżywałem. Ale to przeżywanie to jest taka naturalna reakcja na potknięcie w danym momencie, że nie myśli się o niczym tylko, że się ośmieszyło.
Strach przed potknięciem na chwilę obecną mam w dużej mierze opanowany i przez przygotowanie się na taką ewentualność i przez bardziej pobłażliwe i z przymrożeniem oka traktowanie takiej sytuacji. Czasem tylko jeszcze, kiedy moje myśli są gdzie indziej mogę się znaleźć w takiej sytuacji, że nie wiem gdzie się schować. Tutaj potrzebne jest 1 połączenie z 7. Żeby nie brać TAKIEJ sytuacji na POWAŻNIE a choćby spróbować obrócić ją w żart, BO inni ludzie nie oceniają NAS tak OSTRO jak my siebie! I najczęściej ta nasza STRRRASZNA tragedia jest postrzegana przez nich zupełnie niegroźnie. (naprawdę!) A my jesteśmy tylko ludźmi.

Dobrze obrazuje to bajka Ezopa o kolesiu który zgubił tupecik na polowaniu (nie mogę znaleźć ), w każdym razie morał brzmi mniej więcej: niepowodzenie warto obrócić w żart
-------------------------------

boję się niedoskonałości szczególnie w momencie gdy wiem że inni mają pierwsze doświadczenie za sobą... z regóły chcę dowiedzieć się maksymalnie dużo na dany temat a potem gdy już napradę uznaje że w teori jestem ekspertem przechodzę do wykonywania tego zadania... i najlepiej tak aby nikt tego nie miał szansy ocenić... po prostu paranoja...
wstydzę się tego że nie potrafię... oraz tego że się wstydzę przyznać że nie potrafię...
jeżeli nie muszę robić tego czego nie potrafię i nikt nie zauważy że nie potrafię się przyznać do tego że tak jest to będę siedział zamknięty i unikał tego do końca świata i jeden dzień dłużej...

Znam to aż za dobrze. To jest paranoiczna sytuacja w której często się znajdowałem. Trzeba się odważyć! Każdy stawiał kiedyś swój pierwszy krok i nie od razu Einstein sformułował teorię względności. Powtarzam że jesteśmy ludźmi i mamy prawo do błędów tak jak inni bo one się ZDARZAJĄ. A to, że staramy się bardziej by ich nie było to tylko wyjdzie n a plus dla nas. Tak to trzeba tłumaczyc bo do wyboru mamy:
1. Uciec i do końca życia żałować i rozpamiętywać i się wstydzić i ciągle uciekać
2.Odważyć się RAZ i dobrze się bawić czy korzystać z tego co daje sytuacja. (łatwo powiedzieć ale jest do zrobienia po usunięciu tej blokady "anty namniejsza nawet pomyłka")

[Grin_land]

-------------------------------

boję się niedoskonałości szczególnie w momencie gdy wiem że inni mają pierwsze doświadczenie za sobą... z regóły chcę dowiedzieć się maksymalnie dużo na dany temat a potem gdy już napradę uznaje że w teori jestem ekspertem przechodzę do wykonywania tego zadania... i najlepiej tak aby nikt tego nie miał szansy ocenić... po prostu paranoja...
wstydzę się tego że nie potrafię... oraz tego że się wstydzę przyznać że nie potrafię...
jeżeli nie muszę robić tego czego nie potrafię i nikt nie zauważy że nie potrafię się przyznać do tego że tak jest to będę siedział zamknięty i unikał tego do końca świata i jeden dzień dłużej...

Znam to aż za dobrze. To jest paranoiczna sytuacja w której często się znajdowałem. Trzeba się odważyć! Każdy stawiał kiedyś swój pierwszy krok i nie od razu Einstein sformułował teorię względności. Powtarzam że jesteśmy ludźmi i mamy prawo do błędów tak jak inni bo one się ZDARZAJĄ. A to, że staramy się bardziej by ich nie było to tylko wyjdzie n a plus dla nas. Tak to trzeba tłumaczyc bo do wyboru mamy:
1. Uciec i do końca życia żałować i rozpamiętywać i się wstydzić i ciągle uciekać
2.Odważyć się RAZ i dobrze się bawić czy korzystać z tego co daje sytuacja. (łatwo powiedzieć ale jest do zrobienia po usunięciu tej blokady "anty namniejsza nawet pomyłka")

taka postawa ma czynny udział w rujnowaniu mojego życia. Zanim sobie przetłumaczyłam to że MAM PRAWO PYTAĆ bo po to jestem na studiach by ktoś mi pomógł się dowiedzieć zagoniłam się w ciemny róg z którego ciężko mi wyjść.

[Pablo]

Bez urazy ale dlaczego jedynki bywają tak tępogłowe że nawet swojego mega autorytetu w postaci przełożonego (o ile taki autorytet jest wogóle a może to tylko grzecznościowo-formalna postawa?) nie słuchają mając zawsze zawyżone wymagania w stosunku do siebie i otoczenia, mimo że całe otoczenie w 100% uważa inaczej?
Opór nie dał skutku (póki co i tak robię po swojemu bo inaczej to bym chyba ją przez okno wyrzucił już kilka razy) żarciki i ironia tylko pogłębiają ten upór i jeszcze zaczyna ta babka krytykować coraz otwarciej - kurde jest jakiś sposób na to czy mam jej uświadomić że po firmie krążą ciekawe żarty na jej temat powtarzane z chęcią przez 90% ludzi z firmy? A może sieknąć tekst że jakby miała pracować w firmie gdzie wszystko się dzieje 20 razy szybciej to by poległa po tygodniu pracy bo jej kalectwem jest to że za cholerę nie rozumie ogółu i z nadmiaru czasu ludziom życie uprzykrza? Jeszcze mnie na tyle nie wqrwiła żebym był chamski ale jak tak jeszcze pociągnie z miesiąc to się zrobię.

Macie na to jakieś lekarstwo? Bo ja już naprawdę nie wiem co robić (mój kumpel i reszta ludzi też) Baba ma za dużo czasu i to jest jej problem.

[Venus w Raku]

Pabluniu, a ja pytam dlaczego te 8 takie tępogłowe są. Moja ukochana Ósemka ciągle czepia się mnie i mojego życia, a ja nigdy nie czepiam się jej. "A dlaczego k..wa nie robisz tego, a dlaczego k..wa nie robisz tamtego." Odpowiedź: "Nie robię, bo nie chcę" nie ma wpływu na moja Ósemkę. Słuszę tylko coraz więcej epitetów w stylu: "K..wa, jesteś nikim". A co ta Ósemka zrobiła ze swoim życiem, to ja już przemiliczę.