jsk pisze:W dzieciństwie lubiłem rozkładać rzeczy na części, ale potem już złożyć nie umiałem. Zawsze lubiłem sprawdzić jak coś działa. Potem też mi się zdarzało coś zrobić nie tak, chociaż chciałem to naprawić. teraz staram się ni dotykać rzeczy, których nie wiem jak się obsługuje
hahaha..ja w dzieciństwie znana byłam z tego że musiałam wszystko zepsuć. Pierwszą swą książkę z obrazkami zjadłam (calutką!!!) pod nieobecność Mamy, będąc szkrabem nieporadnem gdy dostałam zabawkę która była jednolita i nie dało się jej rozebrać połamać itp poszłam do Mamy z tekstem "maaaamooo a jaaak to się psujeee?" co stało się rodzinną anegdotką, wszystko zawsze było w częściach, poszarpane brudne(!!!)
mam niesamowitą zdolność- jeśli poprosisz kogoś o potrzymanie przez 5 minut białej czystej kartki A4 to wróci ona do Ciebie biała i czysta- ode mnie już po 2 minutach będzie pognieciona i z zabrudzeniami, choćbym nie wiem jak się starała (kąpię się baardzo regularnie)
czajników spaliłam już naście, na szczęscie teraz mam elektryczny i jeszcze mu krzywdy nie zrobiłam, za to jeśli tylko odejdę na chwilę od obiadu można miec pewność że go spalę, jeśli cały czas go robię to nie- lubię gotować i miewam niezłą organizację w kuchni, jak nigdzie.
mam głowę w chmurach od dziecka- raz np we wczesnym dzieciństwie- jakoś lata 90 wczesne zostawiłam w autobusie CAAAŁĄ WIELKĄ SIATĘ WĘDLIN
myślałam że mnie Mama zabije :/
nota bene potrafiłam zgubić kurtkę na podłodze w pokoju- tuż przed wejściem i przez pół godziny jej szukać (myślałam że Mama mnie zabije, na miejscu) notorycznie zostawiałam coś w szkole itp.
teraz jest ciut lepiej niż w dzieciństwie, choć trochę tęsknię za bujaniem w obłokach, i pozostał mi strach że gdy biorę do ręki coś cudzego to zaraz to zepsuję (choć częściej zdarza się odwrotnie-znaczy że znajomi zniszczą lub zgubią coś mojego)
Generalnie sobie olewam jak tylko mogę.
Generalnie jak tylko mogę to robię wszystko wolniej i spokojniej 
