Polskie forum o Enneagramie
https://enneagram.pl/forum/
Ja jakiś kawałek przeczytałam... Prawie jedną trzecią.arturoos pisze:Za długie to, jutro może przeczytam
w sumie to dużo rzeczy odkładam na jutro, chociaż ostatnio znów się wciągnęłam w ten rytm szkolny. W domu uczę się "mniej więcej" potem powtarzam na przerwach i żyje z w miare dobrymi ocenami 
Czasem dotyka mnie ten syndrom studenta, ale i czasem zostaje daleko wykopany, ale nigdy nie pakuję się w taki dołek że nagle wszystko mi zostaje do zrobienia na jeden dzień 
A ja zawsze myślałem, że ofiary lenistwaWiększość osób dotkniętych prokrastynacją to ofiary perfekcjonizmu.
No jasne - i znowu się okazuje, że mam depresjęPostawa taka cechuje większość zachowań depresyjnych.
Stres wiąże się z pracą, a nie z jej brakiemżycie w stresie, poszukując silnych doznań...
Znowu wina rodziny?Tak jak większość problemów psychologicznych, prokrastynacja ma swoje podłoże w domu rodzinnym.
Chyba lepiej jak nie będę miał dzieci...
)Wiele osób odkłada wykonanie zadania często na ostatnią chwilę. Przysparza im to tylko niepotrzebnego zdenerwowania. A można inaczej...
Prokrastynacja - stówo wyglądające i brzmiące groźnie, w rzeczywistości oznacza zjawisko, które dotyka 99,99% populacji. Nie opieram się na żadnych badaniach naukowych ani danych statystycznych - stwierdzam to na podstawie własnych obserwacji. Znam wiele osób, ale wśród nich ani wśród ich znajomych nie ma ani jednej osoby wolnej od „syndromu studenta", bo tak też nazywana jest prokrastynacja.
Syndrom studenta wcale nie jest zarezerwowany jedynie dla studiujących, każdy z nas ma dziedzinę, w której jest „odkładaczem", bo prokrastynacja to ni mniej, ni więcej jak odkładanie na później spraw, zadań, decyzji itp.
SKĄD TO SIĘ BIERZE
Specjaliści, a w szczególności psychologowie przyczyn odwlekania szukają czy też dopatrują się w dzieciństwie. Wiadomo, grzechy naszych rodziców „pączkują" nam w dorosłym życiu. Ja jednak chciałabym wierzyć, że nie wszystko, co mnie spotyka lub nie oraz to, kim jestem i jaka jestem, nie jest zależne tylko i wyłącznie od moich rodziców i otoczenia. Chcę wierzyć, że przede wszystkim żależy ode mnie, a w związku z tym mogę swobodnie zmieniać to, co jest niewygodne, w tym także prokrastynację. Jednym z naukowców, który zajmuje się zgłębianiem tego stosunkowo młodego obszaru psychologii, jest Joe Ferrari z uniwersytetu w Chicago. Stałe, chroniczne odsuwanie na jutro nie jest, jego zdaniem, związane z brakiem umiejętności zarządzania czasem. Jest to raczej problem łączący się z ustalaniem priorytetów i niechęcią do podejmowania długoterminowych projektów. Jest w tym wiele prawdy, ponieważ „odsuwacze" oceniają jako bardziej atrakcyjne zadania, które przynoszą natychmiastowe rezultaty, natomiast te, których efekty nadeszłyby po dłuższym czasie (choć obiektywnie te drugie mogłyby przynieść większe korzyści), jako zdecydowanie mniej atrakcyjne. Aby zobrazować „odwlekanie", posłużę się przykładem. Powiedzmy, że mam napisać na koniec tygodnia ważne sprawozdanie dla szefa.
WYPEŁNIANIE CZASU
Podejrzewam, że większości z nas znany jest ten sposób na odsunięcie w czasie wykonania jakiegoś zadania. Zamiast zająć się konkretnym działaniem, podejmujemy prace pomocnicze. W ten sposób prokrastynator pozbywa się frustracji.
Nie mogę zacząć pracować, ponieważ denerwuje mnie bałagan na biurku i w szufladach. Zamiast pisać sprawozdanie, zajmuję się więc w pierwszej kolejności sprzątnięciem biurka i szuflad. Zanim skończę, mija czas pracy - czuję się zmęczony, więc z czystym sumieniem idę do domu, postanawiając rozpocząć pisanie sprawozdania ze zdwojoną siłą dnia następnego. Jest jednak pozytywny wymiar - pięknie posprzątane biurko i szuflady. Oczywiście kolejnego dnia również mam wiele zadań do zrobienia. Nie oszukujmy się, często dużo przyjemniejszych lub bezpieczniejszych, bo niewywołujących w nas poczucia lęku czy niepewności.
Prokrastynator nieświadomie wypełnia czas, dając sobie alibi i wymówkę, że nie wystarczyło mu już czasu na nic więcej. Jest to zgodne z tym, co twierdzi Joe Ferrari - odkładamy sprawy czy zadania częściej, gdy nie widzimy natychmiastowego efektu naszych działań. Dopóki zadanie nie jest wykonane do końca, „odwlekacz" ma poczucie, że zupełnie nic nie zrobił, co działa na niego deprymująco.
UNIKANIE NEGATYWNYCH EMOCJI
Jak sobie przypomnę, ile pracy i nerwów kosztowało mnie zrobienie ostatniego sprawozdania, to odechciewa mi się pracy. Myślałem, że zajmie mi to godzinę, a pisałem ponad tydzień.
Częściej skłonni jesteśmy odkładać to, czego realizacji w jakiś sposób się obawiamy bądź przewidujemy (np. na podstawie poprzednich doświadczeń), że w trakcie realizacji pojawią się komplikacje, a co za tym idzie - nieprzyjemne emocje. Odraczanie może więc również wynikać z negatywnych zakotwiczeń - kiedy podobne zadania, wykonywane przez nas wcześniej, dostarczały nam niemiłych emocji, przeżyć lub np. ciągnęły się bardzo długo. Chcąc uniknąć negatywnych emocji związanych z porażką oraz aby chronić swoją samoocenę, prokrastynator nie podejmuje natychmiastowego działania wcale, odsuwa je na bliżej nieokreślone „później". Zadanie jest przekładane maksymalnie w czasie, aż do momentu, kiedy wydaje się, że jest już za późno, żeby je dobrze wykonać. Staje się to usprawiedliwieniem w razie niepowodzenia. „Odkładaczowi" często wydaje się, że zadanie, jakie ma przed sobą do wykonania, zajmie mu wiele czasu i to go deprymuje, a w konsekwencji zniechęca do zainicjowania działania. Okazuje się, że kiedy już zacznie pracę, potrafi zrealizować zadanie w 15-30 minut. Więcej czasu i energii „odkładacz" wkłada w wynajdywanie usprawiedliwień czy dodatkowych działań niż w samo wykonanie zadania. Według wspomnianego wcześniej Joe Ferrari, „odkładaczy" można podzielić na dwa typy: aktywnych i pasywnych.
Aktywny prokrastynator uważa, że dopiero w ostatnim momencie przed wyznaczonym terminem staje się kreatywny. Zarzeka się, że wcześniej nie miał absolutnie pomysłu, weny potrzebnej do ukończenia danego projektu. Według przeprowadzonych badań, aktywni „odkładacze" są elastyczni, a zatem czasem bardziej efektywni niż inni. W przypadku szybkich zmian łatwiej przystosowują się do nowych okoliczności, nie są bowiem przyzwyczajeni do działania według ścisłego planu. Łatwiej im spontanicznie działać, reagując na pojawiające się wydarzenia. Pasywny prokrastynator to taki, który dzięki odsuwaniu na późniejszy termin unika przewidywanego niepowodzenia. Odraczając wykonanie zadania, trwa nadal w „poczuciu bezpieczeństwa". A mając mało czasu, gdy coś się nie uda, może zawsze powiedzieć, że to wina terminu, a nie jego umiejętności. Taki styl jest charakterystyczny dla perfekcjonistów. Co zrobić, aby nie odkładać na później?
Prokrastynatorzy nie zwlekają celowo, nie są nawet świadomi tego, co robią. Taki sposób działania jest po prostu ochroną przed lękiem.
zdaje się być to po części prawdą w moim przypadku, choć świadomie będę temu zaprzeczaćpojawia się z powodu niestabilnej sytuacji rodzinnej
dokładnieosoba taka z zapałem wykonuje inne zajęcia, nie mające związku z problematycznym zadaniem. Na przykład przeszukuje internet, rozpraszając przy tym swoją uwagę zamiast koncentrować ją na zadaniu.
za słabą mam siłę woli, by to zrobić, nie bardzo przeszkadza mi moja prokrastynacja. Teraz nie ma to jakichś następstw, ale co na studiach będzie to może być ciekawe.Opanuj otoczenie. Zabij wszystkie rozpraszacze.
ja zwlekam celowo i świadomie, więc rozumiem, że nie muszę tego leczyćProkrastynatorzy nie zwlekają celowo, nie są nawet świadomi tego, co robią. Taki sposób działania jest po prostu ochroną przed lękiem.