Bardzo dziękuję za odpowiedź. Jak inne ósemki mają doświadczenia z upierdliwym, słodziuchniutkim dwójkowieniem, to czekam na opinie. Czekam też na potencjalne inne motywy niż te przedstawione przez Mietle, jestem tez otwarta na wszelkie złote porady, co robić i jak to przyhamować.
I jeszcze pytanie, czy możecie dwójkowiec (sądząc, ze pomaganie, opiekowanie sie, nawet w wersji przymuszającej to wasza 'lepsza' wersja) względem kogoś, kogo skrzywdziliscie/oklamaliscie/zdradziliscie/cokolwiek i tym probujecie przykryć/odkupic swe złe uczynki? Czy może dochodzić do sytuacji, że stajecie się 'dobrzy' wedle ogolnie przyjetych standardow dobroci bo macie wyrzuty sumienia w zwiazku z jakąś sytuacją (o ktorej niekoniecznie druga strona wie, ze takowa zaistniala)? Pytam, bo ja tak robiłam
Teraz wydaje mi się to straszne i tym bardziej nie chcialabym sytuacji odwrotnej. MUSZĘ WIEDZIEĆ.
dokładnie tak opisałabym swoje relacje z mamą 2 - szkoła przetrwania. Nie wiem, czy mam jakiegoś pecha, że trafiam na takie okazy czy taka jest każda dwójka, ale ja mam alergię na ludzi tego typu. Jak już wspomniałam, z moją mamą nie sposób się dogadać i mimo, że nie wątpię w jej dobrą wolę, to jednak najczęściej mam ochotę ją udusić - nikt inny nie potrafi tak wzbudzić we mnie agresji. Przez długi czas byłam również w związku z 2, co było kompletną pomyłką - mimo, że byłam młodsza o kilka lat, to musiałam podtrzymywać całość tego związku, bo dwójeczka za maską łagodności i czułych słówek okazała się niezdolna do jakichkolwiek rozsądniejszych, odpowiedzialnych decyzji - za to popisywała się wybitną dwulicowością. 
