Enneagram poznałam będąc w liceum. Od razu mnie zafascynował. Wytypowanie się nie sprawiło mi problemu - 5w4. Przez trzy lata, codziennie, wchodziłam na to forum. Nie udzielałam się, pochłaniałam informacje fascynujące dla mnie - można powiedzieć jak typowy obserwator. Fragmenty opisu mojego typu znałam na pamięć. Gdy ktoś mówił, że enneagram nie działa, że on nie może się odnaleźć, myślałam, że pewnie nie chce przyjąć prawdy o sobie.
5w4… Najgorszy typ - myślałam. Codziennie analizowałam swoje zachowanie, sprawdzałam jak reaguję w różnych sytuacjach. Czułam się odizolowana od ludzi, zawsze byłam „z boku”, inna, niepasująca. Miałam znajomych, ale były to powierzchowne relacje. Bałam się mówić o sobie ze strachu przed oceną innych, krytyką, wyśmianiem, odrzuceniem - gdy ktoś mnie pozna, to łatwo może mnie skrzywdzić. Moje poczucie własnej wartości bardzo zależało od innych ludzi. Wtedy jednak nie potrafiłam dostrzec tego, dlaczego się boję. To była po prostu blokada przed mówieniem. Jako piątka mam ją. Wiedziałam, ze musi tak być. Wiedziałam, że zawsze będę aspołeczna. Nigdy nie będę w stanie mówić o swoich uczuciach i zawsze będzie mi to sprawiało problem. "Dusiłam się" z uczuciami, nie mogłam sobie z nimi poradzić. Wydawało mi się, że wolę spędzać czas sama. Z drugiej strony jednak bardzo cierpiałam z powodu samotności i tęsknoty. Wiedziałam, że nie nadaję się do relacji z innymi ludźmi, a jednocześnie odczuwałam ogromną pustkę i samotność, brakowało mi relacji z drugim człowiekiem, ale nie mogłam nic z tym zrobić, bo jak mi się wydawało – wszystko to leżało w mojej naturze. Będę się musiała ze sobą męczyć aż do końca życia.
Był czas kiedy nienawidziłam swojego życia. Bałam się przyszłości, czułam się niezdolna do podejmowania wyborów, do przeżycia tego, co mnie czeka. Czasami myśl o śmierci była dla mnie bardziej przyjemna niż myślenie o przyszłości. Gdyby to wszystko się już skończyło i gdybym nie musiała już czuć tego bólu... Nie miałam żadnych marzeń, planów na przyszłość. Czułam się bezsilna wobec tego, co się dzieje we mnie i wokół mnie. Życie przeciekało mi przez palce. Byłam tylko biernym jego widzem. Na zewnątrz byłam cicha, spokojna, uśmiechnięta. W środku czułam ból, a jednocześnie... satysfakcję. Im czułam się gorzej, tym lepiej. Sama przed sobą użalałam się, jak bardzo mam źle. Sama potęgowałam negatywne uczucia poprzez depresyjną (ciężką albo melancholijną) muzykę, filmy, książki, celowe przywoływanie na myśl bolesnych wspomnień. Ciągle karmiłam się negatywnymi uczuciami i potęgowałam je w sobie. Byłam uzależniona od bolesnych emocji. To wszystko idealnie pasowało do obrazu 5w4…
Dlaczego to piszę? Od tamtego czasu minęły 3 lata. Wtedy byłam pewna, że nic dobrego mnie w życiu nie czeka i nie nic we mnie nie może się zmienić.
Byłam wychowana w rodzinie katolickiej. Zawsze w niedzielę byłam w kościele. Bóg był mi jednak bardzo daleki, a moja wiara to była rutyna, przyzwyczajenie. Nie istniała wówczas dla mnie inna perspektywa, że istnieje „coś więcej”, że Bóg i świat duchowy jest blisko nas.
3 lata temu dowiedziałam się, że księża egzorcyści przestrzegają przed enneagramem. Księża, którzy na co dzień walczą ze złem, złem osobowym wprost od złych duchów dowiadują się, co było przyczyną zniewolenia. Enneagram ma okultystyczne korzenie. Na stronie odnośnie pochodzenia enneagramu można znaleźć informacje o buddyzmie, zen, sufizmie... To nie może współistnieć z wiarą katolicką, wiarą w Boga. Dotychczas nie rozumiałam, że może to stanowić jakąś przeszkodę. Jednak wiedziałam, że skoro enneagram stanowi przeszkodę dla duchowości chrześcijańskiej, to żeby być w porządku z własnym sumieniem, muszę przestać się nim interesować. Wydawało mi się to niewykonalne, żyłam tym na co dzień. Czułam, że zabiera mi się wszystko, że zabiera się mi moją tożsamość i nie wiem, kim jestem. Byłam zła. Jednak…
W krótkim czasie odczułam ogromną radość i wolność. Radość, że jestem i że żyję. Tak ogromną radość, której nie czułam nigdy wcześniej. Wszystkie moje depresyjne myśli, które miałam wcześniej, jeszcze tydzień temu…. Wydawały się absurdem. Choć bardzo dobrze je pamiętałam, jednak wiedziałam, że to nie byłam ja. Byłam zniewolona. Bóg mnie uratował. Bóg jest! Już wiedziałam, że mnie kocha, bo to odczułam, bo tego doświadczyłam. Wiedziałam, dokąd ma zmierzać moje życie – do spotkania z Nim.
Później… coraz bardziej otwierałam się na ludzi. Coraz więcej mówiłam o sobie. Rozmowa z przyjaciółką, wymiana doświadczeń i uczuć, to było to co sprawiało mi ogromną radość. Relacje międzyludzkie – coś pięknego! Bóg coraz bardziej mnie uzdrawiał – mój stosunek do siebie, do ludzi, do świata.
Nie podważam tego, że w enneagramie jest jakaś prawda. Po moim „uzdrowieniu” nadal lubię samotność, jednak nie jest to wynikiem ucieczki przed relacjami i nie jest ona dla mnie ciężarem. Nie ma znaczenia, czy w enneagramie jest trochę prawdy, gdyż po prostu prowadzi on na manowce. Nie uwzględnia też współpracy z łaską Bożą, dzięki której dokonuje się przemiana charakteru.
Piszę do Was, bo chciałabym, żebyście to wiedzieli – to, czego wcześniej nie wiedziałam ja– że enneagram stanowi przeszkodę dla duchowości chrześcijańskiej, ze nie podoba się Panu Bogu. Całą moją historię, dokładniej opisaną oraz to co się zdarzyło później, można przeczytać tu:
Pozdrawiam Was serdecznie! Będę pamiętać o Was w modlitwie.
