Enneagram

Basketcase pisze:Wojna. Kataklizm. Głód. Ekstremalne sytuacje stają się codziennością.

Enneagram opisuje nasze zachowania w życiu codziennym, ale jak byśmy się zachowali tam, gdzie aby żyć, trzeba zabijać? Tam, gdzie różne grupy ponad naszymi głowami bezwzględnie walczą o swoje interesy?

Jak myślicie, czy rodzaj osobowości w jakikolwiek sposób wpłynąłby na nasze reakcje, czy we wszystkich nas uaktywniłyby się zwierzęta walczące o przeżycie? Interesuje mnie zwłaszcza opinia na temat wojny. Jak przewidujecie swoje zachowanie, gdyby, dla przykładu, nazistowskie Niemcy najechały Polskę dzisiaj?

Mam nadzieję, że mimo trudnego tematu nie zniechęcicie się i zobaczę tu przynajmniej kilka interesujących opinii.

Basketcase pisze:Jak przewidujecie swoje zachowanie, gdyby, dla przykładu, nazistowskie Niemcy najechały Polskę dzisiaj?

Orest Reinn pisze:Uciekłbym jak najdalej od centrum wydarzeń, żeby chronić swoje życie. Jakby było trzeba, nie miałbym oporów przed zabijaniem.

Amerykański psycholog Day: „Na swój sposób wojna powoduje, iż niektórzy ludzie stają się lepsi. Odkrywają w sobie wewnętrzną siłę, gdy przechodzą najcięższą próbę, tak jak metal, który może osiągnąć swą twardość tylko w wysokiej temperaturze". I tłumaczy, że wśród ludzi, co wojnę przeżyli, występowały dwa podstawowe typy osobowości: ci, którzy żyli jak gdyby nigdy nic (thrievers), i ci, którzy jakoś przetrwali (survivors). Ci pierwsi unikali ekscytacji rzeczami, które były poza zasięgiem ich kontroli, i robili co mogli, aby przystosować się i stawić czoła najbliższemu otoczeniu, bez względu jak by było niedobre; robili, cokolwiek byli w stanie, patrząc na swe środowisko w sposób wybiórczy. Ci drudzy, którzy ledwie przetrwali, mieli skłonność do przeżywania największych psychicznych cierpień i urazów, dopuszczali do siebie zbyt wiele informacji, nie filtrowali ich i w rezultacie zostali przygnieceni rzeczami, które wymykały się spod ich kontroli. To właśnie oni cierpieli na całą gamę schorzeń psychicznych.

Zielony smok pisze:Znam dożywotnich niewolników złych chwil i ludzi, którzy potrafili potraktować, niechcianą życiową lekcję w kategoriach próby, która weryfikowała ich rzeczywistą wartość. Doceniali plusy testu charakteru dokonywali korekt tego co okazało się słabością i dalej szli do przodu silniejsi niż wcześniej....

Traumatyczne urazy powinny zostać zapomniane,a nie ciągle przeżywane na nowo.
Do takiego wniosku prowadzi studium dotyczące osób,które przeżyły holocaust.
Żydzi, którzy przeżyli holocaust i doskonale dostosowali się do życia po wojnie, byli w stanie wyprzeć swoje urazy do podświadomości. Nawet dzisiaj potrafią odgrodzić się od powracających snów. Do takiego wniosku doszedł w swoich badaniach naukowiec z Izraela.
Jego wyniki wskazują, że nowoczesne metody leczenia posttraumatycznych syndromów stresu — na które cierpią też weterani wojny w Wietnamie — w gruncie rzeczy przyczyniają się do wzmocnienia zaburzeń, zamiast je leczyć. Tak uważa Peretz Lavie, profesor psychologii w Technion-Israel Institute of Technology in Haifa, gdzie zostały przeprowadzone badania. [...]
Według Laviego, badania przeprowadzone na grupie uratowanych z holocaustu wykazały, że ci, którzy byli psychicznie najzdrowsi, nauczyli się tłumić prawie wszystkie sny. To jest — jak uważa naukowiec — mechanizm obronny chroniący przed strasznymi wspomnieniami z okresu, gdy Żydzi byli prześladowani przez nazistów w czasie drugiej wojny światowej. [...]
„Nasze badania wykazały, że lepiej jest stłumić pewne traumatyczne przeżycia, zapomnieć o nich, niż być przez lata w trakcie terapii poddawanym konfrontacji z nimi".
Lavie i Hanna Kaminer badali długo trwające traumatyczne przeżycia dwudziestu trzech osób, które przeżyły holocaust, rysując marzenia senne, które osoby poddane badaniom przypominały sobie po wybudzeniu ich z głębokiego snu.
W grupie znajdowało się jedenaście osób, które — jak wykazał test — przystosowały się bardzo dobrze do życia po wojnie. U pozostałych dwunastu stwierdzono istnienie emocjonalnych i duchowych problemów, jak również ogólne niezadowolenie z życia.
I. 3 Walka z pamięcią w psychiatrii 41
Każda z badanych osób spędziła cztery kolejne noce w laboratorium, podczas gdy funkcje ich organów — bicie serca, oddech i aktywność mózgu — były poddawane obserwacji.
Gdy te osoby osiągnęły fazę REM (faza snu, w której szybkie ruchy źrenic wskazują na intensywne marzenia senne), były budzone i proszone o opisanie snów.
Wcześniejsze badania wykazały, że większość ludzi obudzona w fazie REM w około osiemdziesięciu procentach przypomina sobie swoje sny.
„Te osoby, które dobrze się przystosowały, są w stanie przypomnieć sobie swoje sny jedynie w trzydziestu procentach" — stwierdził Lavie. „Gdy ich budzimy, zaprzeczają, że śnili. Są rozczarowani, że nie mogą przypomnieć sobie żadnego snu, bo bardzo chcieli pomóc w naszych badaniach".
Powiedział, że ta grupa „nie cierpiała na typowe zaburzenia snu, lecz zarówno przed obudzeniem, jak i po nim cieszyła się spokojnym snem".
Natomiast źle przystosowana grupa mogła przypomnieć sobie w sześćdziesięciu procentach wypadków o swoich snach i wykazywała „wszystkie cechy zaburzeń wywołanych stresem spowodowanym traumą" — stwierdził Lavie.
„Badani wielokrotnie się budzili, nie mogli zasnąć i wykonywali podczas snu niespokojne ruchy. Ale swoje sny pamiętali dwa razy częściej niż ci dobrze dopasowani. [...] Sny źle przystosowanych pełne były lęku i odznaczały się regresją — były skierowane do wewnątrz".
Dalsze testy wykazały, według Laviego, że dobrze przystosowani dlatego uporali się ze swoimi doświadczeniami z okresu holocaustu, że unikali wspomnień o nich.
„Zapieczętowali je, i to pomogło im żyć dalej. Ten mechanizm sprawił, że mogli się dopasować i włączyć w nurt życia".
Ten mechanizm obronny zawierał nawet proces, który w badaniu został określony jako „całościowe stłumienie traumy". To stłumienie chroniło ich przed powrotem przerażających wspomnień. Opierając się na rezultatach tych badań, należałoby weteranów wojny wietnamskiej i innych wojen, którzy cierpią z powodu psychicznych urazów, uczyć, jak je „zapieczętowywać".
Skłanianie pacjenta do przypominania sobie doznanych urazów i ponownego przeżywania związanych z nimi emocji jest powszechną praktyką w leczeniu uwarunkowanych stresem zaburzeń. Ten zabieg przypomina otwarcie i osuszenie rany.
Ale Lavie uważa, że być może lepiej jest opieczętować ranę psychicznymi bliznami i pomóc cierpiącej na syndrom pourazowego stresu osobie zapomnieć. „Sądzimy, że w niektórych wypadkach kluczem do leczenia jest wyparcie urazu" — stwierdził Lavie. „Nieustanna, powracająca do początku praca na traumą jest nonsensem, z którym trzeba skończyć. Pacjentów należy leczyć, uwzględniając ich sytuację tu i teraz, starając się odwrócić ich uwagę od minionych doświadczeń".