"Scenariusze Dzieciństwa" dla Enneatypów

[Pędzący Bakłażan]

Tylko wtedy, kiedy to Ty będziesz dla nich autorytetem, a nie żona.

Że jak Siódemka, to nie może być autorytetem, tak?
Zobaczysz wychowam najbardziej przykozaczoną ósemkę świata!

[kama.zielona]

Mój ojciec mówił bardzo podobnie. Jakoś mam uraz do ojców-siódemek.

[isla7]

Tak się zastanawiam, który rodzić był dla mnie "główny". Do 3 lat chowałam się z obojgiem, a potem przez kolejne 3 chowała nas tylko mama. Mama była szczególnie nadopiekuńcza, ale to ojcu "chciałam" się przypodobać. Relację ojciec - ja najlepiej opisuje ta z opisu "Reagujące Dziecko i Aktywny Rodzic"- tylko, że to raczej już czasy późna podstawówka - liceum. Trudno jest się pogodzić z informacją, że ojciec to dzieci nie chciał, a jakby nie skrupuły matki to by mnie nie było. Szczególnie trudno, że matka mówiła o tym jak gdyby nigdy nic mając mnie niedaleko siebie.

[Snufkin]

.

[boogi]

Czytając tabelkę boogiego mina mi nieco zrzedła, bo wychodzi na to, że będę miał dziecko z triady gniewu.

Tylko wtedy, kiedy to Ty będziesz dla nich autorytetem, a nie żona.

Chetnym do wnikniecia bardziej w temat polecam zapoznanie sie z terminologia czegos o nazwie "relacje ja-obiekt", gdzie "ja" to termin psychologiczny okreslajacy to, co o sobie wiemy (za kogo sie uwazamy, nasz obraz siebie, niejako w przeciwienstwie do jazni czyli tego kim jestesmy). W tym co napisal Baklazan jest podejscie do problemu z niewlasciwej strony jak mi sie wydaje: otoz, Baklazan zalozyl ze to on stanie sie autorytetem. Jednakze w relacji opisanej w tytulowym poscie tego watku okreslona jest relacja "ja" dziecka do obiektu rodzica. To nie obiekt wybiera, ale obiekt jest wybierany. Innymi slowy: to dziecko samo (no, podswiadomie, ale jednak ono samo) zdecyduje jakie beda jego relacje z rodzicem i czy ktorys rodzic bedzie "bardziej preferowany". To wszystko to jest temat tak skomplikowany i dluuugi, ze mozna czytac i czytac wciaz o tym. Wiele jest materialow na sieci. Mozna zaczac czytac np. (1) tutaj (o "ja") a potem (2) tutaj (relacja "ja-obiekt" na przykladzie "osob symbiotycznych", to tylko drobna czesc zagadnienia).
Takze na forum ten temat byl wczesniej poruszany np. tutaj (Dominant Affect Groups) i tam mozna znalezc wiecej informacji nt. "ja" oraz obiektow.

Oczywiscie osobnym zagadnieniem pozostaje jak mozna na dziecko moze "obiekt" rodzica wplywac, by byc tym preferowanym i w jaki sposob preferowanym... i czy w ogole mozna... Klaniac sie bedzie pewnie dzial psychologii "psychologia rozwojowa" w zakresie "wczesnorozwojowym".

[Sakuya]

Trudno jest się pogodzić z informacją, że ojciec to dzieci nie chciał, a jakby nie skrupuły matki to by mnie nie było. Szczególnie trudno, że matka mówiła o tym jak gdyby nigdy nic mając mnie niedaleko siebie.

Jejj rozumiem Cię, to straszne usłyszeć to, wiem co czujesz bo to tez usłyszałam pare razy. Ale nie martw się, na pewno wiele razy i teraz z pewnością bardzo cieszą się, że jesteś:) Dzieci to zawsze dają szczęście Nawet jak ich się początkowo nie chciało:)




Jeśli chodzi o te scenariusze to u mnie zgadza się okrutnie w 100% już wiem dlaczego taka jestem i bardziej mam żal do rodziców jeszcze
że taka 9tka ze mnie

[isla7]

i teraz z pewnością bardzo cieszą się, że jesteś:) Dzieci to zawsze dają szczęście Nawet jak ich się początkowo nie chciało:):

Raczej się wstydzą. Resztę dowiem się już za tydzień. Napiszę ze szczegółami

[Arranthie]

Cóż, to tylko potwierdziło moje ostatnie przypuszczenia. W dzieciństwie byłam córeczką tatusia (neutralne dziecko - aktywny rodzic), jednocześnie bardzo często przebywałam u dziadków (wiadomo, dla "wnusi" byli reagujący... ). Potem w okresie podstawówki znajdowałam się bardziej pod wpływem matki reagująco - neutralnej.

Ech, przydałby się reagujący mąż...

[yusti]

.

[Arranthie]

Wierzyć wierzę (ktoś musi wychować porządnie dzieci ), ale problem z robieniem czegokolwiek.

[Mandala]

Jeśli regaowalność/neutralność/aktywność są powiązane u dziecka z typem enneagamu, to żeby trzymać się jednej koncepcji, powinno się odnosić nie do tego, czy rodzic był kochający, działał itd. - pewnie wszystko by się znalazło, a do typu enneagramowego rodzica. Pod tym kątem patrząc na 4 znane mi przykłady (w których znam typ osoby i rodzica), w 3 się sprawdza - w 1 nie. Wydaje mi się, że teoria podana w temacie może być jednym z istotnych czynników...

[Grin_land]

co z dwojga złego gorsze: być nieplanowanym dzieckiem i o tym wiedzieć, czy być dokładnie zaplanowanym, ale opuszczonym przez rodzica bez chęci kontaktu we wczesnym dzieciństwie?
W sumie to zdaje mi się że póki choć jeden z rodziców kocha i dziecko to czuje, to nie ma aż takich zadr...

No ale co innego być nieplanowanym, a co innego niechcianym :/
to naprawdę musiał być cios.

[Rinn]

co z dwojga złego gorsze: być nieplanowanym dzieckiem i o tym wiedzieć

Zależy kiedy wiedzieć. Dziecko by to pewnie bardzo dotknęło i zmartwiło. Ja się dowiedziałam w liceum, że byłam nieplanowana i że początkowo mój ojciec był niezadowolony z tej "niespodzianki". Ale w takim wieku potrafię już zrozumieć takie relacje, bo nietrudno mi sobie wyobrazić zaskoczenie i strach przed odpowiedzialnością z tego tytułu i nie mam tego rodzicom za złe. Nawet zamiar wyskrobania jestem w stanie zrozumieć. Wiadomo, że miło być zaplanowanym, chcianym itp., ale życie się różnie układa i rodzic czasami myśli nie o radości z posiadania dziecka, a o konsekwencjach i zmianach w jego życiu, jakie to spowoduje. Choć na pewno bolesne byłoby i już trudne do zrozumienia z mojego punktu widzenia, gdybym w wyniku tej niechęci została porzucona po urodzeniu.

[Mandala]

Lepiej być chcianym będąc na świecie, a nie chcianym jako abstrakcyjna idea przed urodzeniem, niż nie chcianym po przyjściu na świat, bez względu na to, jakie były plany wcześniej.

[Grin_land]

ja myślę że to bardzo subiektywne i każdy może inaczej odczuwać. Dziwiłam się kiedyś koleżankom które miały za złe rodzicom to, że były "wpadką" mimo że później obydwoje rodziców decydowało się je wychowywać i żadne nie zrezygnowało, a nawet to, że były po prostu kolejnym dzieckiem w rodzinie, która już nie chciała mieć więcej dzieci. Ale myślę, że mogłabym to inaczej czuć jeśli moja historia byłaby podobna.