Plany typów

[Orest_Reinn]

A mi codzienne plotkowanie i pice kawy by nie przeszkadzało, na pewno jest to ciekawsze niż "spokojna praca za biurkiem"

[Kemal]

Ja bym mógł pracować w bibliotece. Tyle ciekawych książek można przeczytać i przy okazji pomagać ludziom w ich wyszukiwaniu. Tylko ta pensja...

[yukisia]

W tym momencie studiuję medycynę i DUSZĘ się. Jestem na 3 roku i próbowałam dostać się na reżyserię, byłam przez jakieś 2 tyg na filologii portugalskiej(gorsze niż medycyna...). Teraz chcę iść do PJWSTK na Sztukę Nowych Mediów, o ile rodzice mnie nie wyrzucąz domu i dadzą pieniądze.

Sęk w tym, że moja wizja spełnienia zawodowego to realizowanie się za pomocą twórczości, i nie pokrywa się to nawet ze szczytowymi osiągnięciami na polu medycyny(których i tak nie będę miała, gdyż mnie to nie fascynuje). Ale medycyna to zawód piękny, konkretny, etyczny, bezpieczny, pewny, popłatny(wyjazd z kraju),cieszący sę uznaniem społecznym itd. Żaden z tych przymiotników nie pasuje do zawodów artystycznych(może oprócz "piękny").

Ale moja idealna wizja życia: ...tworzyć. Rysować, opowiadać historie na kartach komiksów, może kiedyś-książek. Dużo podróżować, poznawać nowych ludzi...Mieszkać gdzieś, gdzie jest ciepło i morze. Z moją dziewczyną. I mieć tylko tyle pieniędzy, żeby, cytując Roya Anderssona "mieć za co zjeść i się zabawić".Żyć w zgodzie z sobą i z innymi, rozwijać się twórczo, rozumieć świat z kazdym dniem bardziej. No i...chociaż raz w życiu dać komuś autograf.

[yukisia]

hmmm...jeszcze o rodzinie...na pewno jakaś atypowa. Jestem les, ale chcę mieć dziecko. I wychować je z dziewczyną. Wiem, że ten pomysł moze się niektórym nie spodobać, ale przecież i tak nikt mi nie zabroni "dać się zapłodnić", no nie? Poza tym wolę wychowywać dziecko w rodzinie dziewcznej, ale pełnej miłości, niż w jakiejś kopii mojej familii. I żeby o było w kraju, w którym takie rzeczy nie lądują na pierwszych stronach gazet, czytanych potem w tramwaju przez moherowy oburzony tłum.
I czy widzę szansę na spełnienie tych marzeń...No tak. Tylko troszkę się boję iść tą drogę.

[jsk]

Moje plany na najbliższe lata to wyjechać w przyszłym roku do Londynu zarobić pieniądze i założyć biznes. Marzę, żeby mieć własną firmę i się dorobić, ale nie dla samych pieniędzy tylko dla zapewnienia sobie życia na przyzwoitym poziomie. Jeśli chodzi o dziecko to conajmniej około trzydziestki

[Słoniu]

plany, plany, plany to tak hmm nie wiem...

Studia; fotografia? Scenografia? Oświetleniowiec?

Praca: Teatr?, Freelancer we Fotografii? Tomik empirycznych wierszy?

Przyszłość; Podróże i wieku powiedzmy 35?lat kulka w głowę podczas fotografowania, w jakieś strefie wojennej.

tak naprawdę nie sprecyzowane

[sarnandynka]

...

[Snufkin]

.

[Archer]

Przyszłość zawodowa - praca naukowa (najpewniej psychologia) - podjęcie badań nad dziedzinami którymi dotąd się dana nauka nie zajmowała, stworzenie własnych teorii - zapisanie się jakoś w kartach historii.

Przyszłosć osobista - szczęśliwa, stabilna i silnie związana ze sobą rodzina. Rodzina jako priorytet, dom jako świątynia i oaza spokoju. Po za tym spełnienie na drodze osobistych zainteresowań, kontynuowanie ich dla przyjemności, rozwijanie i pielęgnowanie talentów.

Przyszłość duchowo-psychiczna - osiągnięcie oświecenia, lub ew. trwałego wyżu psychiczno-emocjonalno-intelektualnego. Tak, jestem idealistą

[głowa do wycierania]

Przed skończeniem studiów planuje zrobić licencję maklerską, potem jak się uda certyfikat doradcy inwestycyjnego, jak dobrze pójdzie będę pracował w jakimś TFI, interesują mnie też fundusze venture capital inwestujące w firmy w początkowej fazie royzwoju tzw( start up)

[swiatlo]

Przyszłość zawodowa-Zrobić magisterkę z informatyki a potem pójść na policjanta

[kama.zielona]

Przeskoczyć siebie- poczuć prawdziwą miłość (nie, niekoniecznie do drugiej połówki, generalnie miłość do miejsca, do grupy ludzi), przyjaźń oraz przywiązanie. Przeciąć więzy własnego lenistwa i strachu, obudzić się z letargu, poczuć łzy wzruszenia, obejrzeć w końcu z kimś dramat(Wiem, że to śmieszne, ale nigdy w życiu nie oglądałam z nikim dramatu. Zanim zasiądę do tego gatunku filmowego sprawdzam, czy zamknęłam drzwi i zasłoniłam rolety). Obejrzenie dramatu to byłby taki symbol- symbol odwagi, pokazania komuś "Tak, ja też mam miękkie serce, wiele rzeczy mnie wzrusza i wzbudza emocje".

Dojrzeć do wysiłku związanego z byciem z kimś i założeniem rodziny.

To pisała piątka- która, tego wszystkiego się boi, wszystkim pokazuje, że to nieważne, ale zawsze tego pragnęła i o tym marzyła. Teraz mam to w planach.

[valerie]

Plany zawodowe? Hmm, moje plany zawodowe są ściśle powiązane z rodzinnymi, bo chciałabym zajmować się domem (tak, wiem, że to dziwne, zwłaszcza w dzisiejszych czasach!). Wiadomo - chcę skończyć studia, myślałam o psychologii. Największe moje marzenie to posiadanie dużej, szczęśliwej rodziny, ale takiej naprawdę szczęśliwej. Mega szczęśliwej. No i chciałabym mieć dużą kolekcję płyt CD, naprawdę dużą (jak mam tylko jakieś pieniądze, to od razu kupuję płyty...). No i chciałabym nigdy nie przestać realizować swoich dziwnych pomysłów...

[atis]

z planow zawodowych to świtają mi w nich w oddali ubezpieczenia, bo mam absolutnie po dziurki w nosie wszelkich księgowań, faktur, rozliczeń, stosów papierzysk i reszty dziadostwa.

[alifalo]

Im częściej myślę o przyszlym, dorosłym życiu, tym bardziej mnie ono przeraża. Po pierwsze dlatego, że wciąż nie mogę się zdecydować na to, co powinnam ze sobą począć. Z jednej strony mam analityczny, z drugiej humanstyczny umysł, a do tego jeszcze dochodzi artystyczna dusza. Wszystko byloby świetnie gdyby nie to, ze jedyne co mogę wykorzystac w przyslości na niwie zawodowej to analiczne myślenie, które samo w sobie jest świetne, ale wszystko próbuje mnie przekonać, że powinnam je wykorzytac w matematyce, w której jestem co prawda dobra, ale która mnie wybitnie nie kręci... przynajmniej nie az tak jak filozofia, socjologia, polityka, historia, sztuka. Najlepiej byloby robić coś związanego ze sztuką: moje pasje to fotografia i pisanie wierszy. Tylko bardzo demotywujące dla mnie jest obcowanie z prawdziwymi produktami sztuki, gdyż wtedy zdaję sobie sprawę z tego, że to co ja robię jest do bani. Gdy już się pogodziłam z tym, że artystką nie będę zamarzyło mi się być filozofem. I myślę, że to by było dla mnie idealne, gdyby nie to, że zapewne, prowadząc żywot myślicielki, musiałabym przymierać głodem. Inne kierunki humanistyczne również są interesujące, ale niestety istnieje też coś takiego jak rynek pracy. I obawiam się, że jego reguły spowodują, że wyląduję jako inżynier. Może zarobię wtedy trochę pieniędzy i na starosć zajmę się tym, co mnie ineresuje. A rodzina? Nie wyobrażam sobie żyć samotnie, myślę, ze muszę mieć kogoś kogo mogę kochać, ale z drugiej strony na pewno nie chciałabym wyjść za tą osobę za mąż. Jeśli chodzi o dzieci, czy o to, ze miałabym miec kogos przy sobie 24/7 to jest to zbyt abstrakcyjne, bym na dzień dzisiejszy mogła wiedzieć, jak chcę te sprawy sobie w życiu urządzić.